Mustafa Kemal Atatürk'ün Hayatından Kesitler...

[İskender66]

ATATURKUN italyanlara cevabi...

Birgün italyan Büyükelçisi Ata ile görüşmek ister ve
huzura kabul edilir. O zamanın muhtelif ekonomik-siyasi konuları hakkında
konuşulduktan sonra, büyükelçi "Ekselans, dün Roma ile yapmış oldugum bir
görüşmede hükümetimizin Hatay'ı almak istediği kararını size iletmem
söylendi" der.
Odada buz gibi bir hava eser. Ata, büyükelçiye birşeyler daha ikram
eder ve iki dakikalığına odadan ayrılır. Döndüğünde ayağında çizmeleri,
üzerinde mareşal üniforması, belinde tabancası vardır. Doğruca masasına
gider, manyetolu telefondan Mareşal Fevzi Çakmak'ın bağlanmasını ister ve
Çakmak'a: " Paşa, İtalyan dostlarımız Hatay'a gelmek istiyorlarmış. Hazır
mıyız" der. Fevzi Çakmak durmu anlar ve "Biz hazırız Paşam" diye
yanıtlar...Ata büyükelçiye döner ve: "Biz hazırmışız. Hükümetinize
söyleyin, isterlerse gelip Hatay'ı alabilirler" der.......

KANLA ÇİZİLDİ KANLA SİLİNİR!!...

[İskender66]

Tarihimiz sayısız savaşlarla doludur. Biz bu savaşlardan baş kaldırıp ne memleketi imar edebilmiş, ne de kendimiz refaha kavuşmuşuzdur. Bunun sebebi, bizim suçumuz olduğu kadar düşmanlarımızın da suçudur. Çünkü başta Ruslar olmak üzere düşmanlarımız hep şöyle düşünürlerdi:

"Türklere rahat vermemeli ki, başka sahalarda ilerleyemesinler."

Bunun için de sık sık başımıza belalar çıkarırlar, savaşlar açarlar, bazı millet ve toplulukları "İstiklal" diye bize karşı kışkırtırlardı.

Biz böyle durmadan savaşırken de o zamanlar askere alınmayan gayri müslimler zenginleşirlerdi.

Onların neden zengin, bizim neden fakir kaldığımızı bir köylü, Atatürk'e verdiği kısa bir cevap ile çok güzel açıklamıştır.

Atatürk, Mersin'e yaptığı seyahatlerden birinde, şehirde gördüğü büyük binaları işaret ederek sormuş:

- Bu köşk kimin?

- Kirkor'un...

- Ya şu koca bina?

- Yorgo'nun...

- Ya şu?

- Salomon'un...

Atatürk biraz sinirlenerek sormuş:

- Onlar bu binaları yaparken ya siz nerede idiniz? Toplananların arkalarında bir köylünün sesi duyulur:

- Biz mi nerede idik? Biz Yemen'de, Tuna Boyları'nda, Balkanlar'da, Arnavutluk Dağlarında, Kafkaslar'da, Çanakkale'de, Sakarya'da savaşıyorduk Paşam...

Atatürk bu anısını naklederken:

- "Hayatımda cevap veremediğim tek insan bu ak sakallı ihtiyar olmuştur" derdi.

[Kaya]

KOLAĞASI MUSTAFA KEMAL

Atatürk'ün, Selanik'te geçirdiği Kolağası (Kıdemli Yüzbaşı) günleri...

Hemen bütün subaylar politikaya girmişler. İmparatorluk temellerinden sallanıyor. Herkes memleketi kurtaracak çarenin peşinde...

Kışlalarda, kışla dışında konuşulan hep bu. Atatürk de, durumu tartışanlardan biri... Bulunan fikirlerin denenmesini önleyen, engelleyen Padişah 2.Abdülhamit olduğu için, hemen bütün aydınlar onu çekiştiriyorlar. Cuntalar kuruluyor. İhtilal hazırlıkları yapılıyor.

Bir yeraltı örgütü kurulmuş: "İttihat ve Terakki" adını almıştı. Bir çok subay bu örgütün içinde. Jurnalcılar da, radar gibi koca bir kulak kesilmiş, her yanda konuşulanları dinliyor.

1907 yılı Ağustos'u... Selanik'in Beyaz Kule parkında, siviller, subaylar masalara oturmuşlar, kendi aralarında konuşuyorlar. Bazıları fısıltı ile, bazıları hiç bir şeyi önemsemeden açıktan açığa. Bunların aralarında Kolağası Mustafa Kemal'de var. Yüzbaşı Fuat'la (Bulca) konuşuyor. Konu, günün koşulları ve Devletin geleceği... Mustafa Kemal, cebinden kalemini çıkarıyor:

- Fuat, yanında boş bir kağıt var mı?..
- Var, ne yapacaksın?!
- Şimdi göreceksin!
- Peki, buyur...

Mustafa Kemal, arkadaşlarından aldığı kağıda elindeki kalemle bir harita çiziyor. Bu, Türkiye'nin bugünkü haritasının hemen hemen tıpkısıdır. Arkadaşlarına uzatıyor:

- İşte vatanımızın haritası budur! Sakla bu kağıdı, ilerde gözlerinle göreceksin...

Yüzbaşı Fuat, haritayı inceliyor. İnanılacak şey değil. Bir ucu Bağdat'ta, bir ucu Tuna'da koskoca imparatorluktan kala kala bu kadarcık toprak mı kalacak?

- İmparatorluk bu kadar mı küçülecek yani?..
- Hiç kuşkun olmasın o kadar!

Yüzbaşı Fuat saklıyor bu kağıt parçasını... Gel zaman, git zaman aradan 13 yıl geçiyor, Erzurum Kongresi'nde "Ulusal Ant" kararı alınıyor, bir de bakıyor ki, Fuat, 1907'de Mustafa Kemal'in Selanik'te Beyaz Park'ta çizdiği haritanın sınırları, Ulusal Ant'ın çizgileri olmuş!..

[Kaya]

ATATÜRK VE REFİK KORALTAN

1924 yılında Atatürk, Konya'ya gelmişti. Konyalıların kendisine armağan ettikleri konakta arkadaşlarıyla beraberdiler. (Bu konak şimdi Vali konağıdır). Konyalılar, Gazilerini olağanüstü gösterilerle karşılamışlar, bağırlarına basmışlardı. Atatürk memnun, arkadaşları memnundular.

Konağın yemek salonunda bir ziyafet sofrası hazırlanmıştı. Sofraya Gazi ve arkadaşlarından başka, Konya Milletvekilleri, Vali ve bazı ileri gelenler de çağrılı idiler.

Bu sırada Konya Milletvekili Refik (Koraltan) ayağa kalktı ve Atatürk'ü öven bir konuşmaya başladı. Söyledikleri, sofradakilerin paylaştığı duygu ve fikirlerdi. Refik (Koraltan) Milli Kurtuluş yıllarında ateşli Milletvekili idi. Cumhuriyete bağlı, Atatürk'ü seviyordu. Bu bakımdan söyledikleri genellikle o günkü ortamın iç dünyasını yansıtıyordu.

Koraltan, Atatürk'ün kişiliğini belirlerken, onsuz Kurtuluş Savaşı'nın yapılamayacağını, yapılsa bile başarıya ulaştırılamayacağını söylüyor, memlekette yapılmış ve yapılacak işler için Atatürk'ün başta olmasının şart olduğunu ileri sürerek:

- "Tanrı seni başımızdan eksik etmesin" diye sözlerini bağlıyordu.

Fakat Atatürk'ün neşesi kaçmıştı, hatta Refik Koraltan'ı dinlerken, bunalmaya başladı. Böyle zamanlarda yaptığı gibi ince dudaklarını dişleriyle ısırıyordu. Bir ara Refik Koraltan'a:

- Beyefendi, -dedi- Bütün yapılanlar herkesten önce, büyük Türk Milletinin eseridir; onun başında bulunmak bahtiyarlığına ermiş bulunan bizler ise, ancak onun şuurlu fedakarlığı sayesinde ve fikir ve iman birliği içinde müşterek vazife görmüş, öylece başarı kazanmış insanlarız; hakikat bundan ibarettir.

Refik Koraltan bu sözlerin de etkisiyle iyice duygulanmıştı. Yeniden konuşmaya başladı:

- Hakikat, sizin bu yurdu kurtardığınız, her şeyi sizin yaptığınızdır. Tevazu gösteriyorsunuz; fakat bizim bu kadar yüksek tevazua bile tahammülümüz yoktur!.. dedi.

Atatürk, genellikle kendisinin övülmesinden hoşlanmazdı, bu tür konuşmaların yapılması her zaman kendisini rahatsız ediyordu. Hele o günün şartları içinde putlaştırıcı konuşmalara hiç razı değildi. İyice sinirlendi ve oldukça yüksek bir sesle;

- Efendim, müsaade buyurunuz, -dedi- Ortada tevazu falan yok... Gerçeğin ifadesi vardır. Zatı alinize bir şeyi hatırlatacağım; elbette dikkat etmişsinizdir; ben, önümüze çıkan meseleler hakkında her zaman uzun uzun konuşur, istişarelerde bulunurum; herkesi söyletir ve dinlerim. İtiraf edeyim ki, konuşulacak meselelerin hal şekilleri hakkında vazıh bir fikre sahip olmadan müzakerelere girdiğim görüşmemiştir. Bu konularda yalnız arkadaşlarımı, yani sizleri dinledikten sonradır ki, kanaate varmışımdır. Binaenaleyh, tatbikatta olduğu gibi, verilen kararlarda da hepinizin hissesi vardır, bunu bilesiniz...

Biraz durdu, düşündü sonra konuşmasını sürdürdü:

- Şimdi, konunun asıl ince noktasına geliyorum; Beyefendi; içerde ve dışarda şahsıma karşı suikastler tertip edilmesinin sebep ve hikmeti nedir, hiç düşündünüz mü? Bu tertiplerin peşinde koşanların benimle şahsi bir alıp verecekleri mi vardır? Hayır! O halde, neden beni ortadan kaldırmak istiyorlar?

Cevap vereyim; çünkü İnkılapçı Türkiye Cumhuriyeti'nin benimle kaim olduğunu; ben gidince yıkılacağını; bu suretle haince emellerine kavuşacaklarını vehm ediyorlar da ondan... Sizin sözlerinizin de onların sakat muhakemelerine uygun olduğunu bilmem farkediyor musunuz? Çok rica ederim Beyefendi, eğer samimi iseniz, bu fikri kafanızdan çıkarınız. Hatta öyle düşünenlere raslarsanız, onlara da aynı şeyi ihtar ediniz. Herkes, milli vazife ve mesuliyetini bilmeli ve memleket meseleleri üzerinde o zihniyetle düşünüp çalışmayı itiyat edinmelidir.

Sonra sofradakilere döndü:

- Efendiler, size şunu söyliyeyim ki, inkılapçı Türkiye Cumhuriyeti'ni benim şahsıma kaim zannedenler çok aldanıyorlar. Türkiye Cumhuriyeti her manasile, büyük Türk Milleti'nin öz ve aziz malıdır. Kıymetli evlatlarının elinde daima yükselecek, ebediyyen payidar olacaktır. Şimdi rica ederim, artık bu bahsi kapayalım, bir daha da tekrar etmeyelim.

Atatürk sustu. Şimdi sofradakiler, eskisinden de daha büyük bir heyecan ve şevk içindeydiler. Böylece Atatürk, sofrasından bir kez daha milletine seslenmiş ve ona yeni bir moral ve parola vermişti.

[Gamze]

30 agustos sabahi, Mustafa Kemal muharebe sahasinda dolasiyordu. Etraf binlerce düsman cesetleri ve birbiri üzerine yigilmis yüzlerce topçu hayvani, terkedilmis silah, top ve cephane dolu idi...
Atatürk söyle söylendi:
- “Bu manzara insanligi utandirabilir ! Fakat mesru müdafaamiz için buna mecbur olduk. Türkler, baska milletlerin vataninda böyle bir harekete tesebbüs etmezler."
Ganimetlerin arasinda yirtilmis ve terkedilmis bir de yunan bayragi gören baskumandan eli ile kaldirilmasini isaret ederek;
- “Bir milletin istiklal alametidir, düsman da olsa hürmet etmek lazimdir, kaldirip topun üzerine koyunuz."

(Son zamanlarda yaşananlardan dolayı hatırlatmakta fayda var.)
_______________________________________

Etrafini çeviren halktan bir genç, Atatürk'e sordu :
- Pasa hazretleri, bir İtalyan gazetecisi olan Kont Sfortza bir eserinde sizden 'diktatör' diye bahsediyor. Gençlik olarak ne cevap verelim?
Atatürk hiç tereddüt etmeden cevap veriyor :
- Ben bir diktatörüm.
Meclistekilerin hepsi sasiriyor, Gazi Mustafa Kemal Atatürk izah ediyor :
- Fakat benim hayatimi tetkik edenler görürler ki ben misir firavunlari gibi sahsima mezar yaptirmak için kirbaçlar altinda insanlari sürmedim. Ben, memlekete tatbik etmek istedigim herhangi bir fikri evvela kongreler toplayarak, onlara danisarak bunlari onlardan aldigim selahiyete dayanarak tatbik ettim. Iste Erzurum, Sivas kongreleri, iste Büyük Millet Meclisi bunun en canli ifadeleridir. Onlar ne derlerse desinler biz yolumuza devam edelim...

[Gamze]

''1935 senesinde idi.Atatürk'ün Çanakkale'ye gelecegi rivayetleri dolasiyordu.

O zamanlar dünyanin bazi yerlerinde oldugu gibi, memleketimizin de bazi bölgelerinde yahudiler aleyhinde bir hareket ve ayaklanma bas göstermisti.Bu hal karsisinda bütün museviler mallarini, mülklerini satarak yolculuga hazirlaniyorlardi. Bunlar, o zaman rivayet olunduguna göre Filistin'e gitmek istiyorlardi.

Iste bu siralarda "Atatürk Çanakkale'ye geliyor"dediler.Çok sevindim.
Çünkü Atatürk'ü hiç görmemestim.Heyecanla Atatürk'ün gelecegi Balikesir caddesine dikildim. Bu esnada yanimda bulunan birkaç yahudinin fisilti ile pek hararetli olarak konustuklarini gördüm. Alakadar olmaga vakit kalmadan karsidan bir kaç otomobil göründü."Atatürk geliyor" sözü yeniden agizdan agiza dolasti. Halkin" yasa, varol!"nidalari arasinda Atatürk otomobilinden indi.Alkislar devam ediyor, O da halkin arasinda ilerliyordu.Garip bir tesadüf ve talih eseri olarak Atatürk bizim önümüze gelince hafif bir duraklama yapti.Halka bakiyor ve kalabaligi selamliyordu. Tam bu esnada yanimda bulunan ve biraz evvel fisilti halinde, fakat hareketli konusan yahudilerden biri, ileriye dogru yürüdü ve Gazi Mustafa Kemal Atatürk'ün önüne atildi.Muhafizlar mani olmak istedi.Atatürk:

-Birakin gelsin!dedi.

Bu musevi vatandas, Atatürk'ün önünde ellerini açti, omuzlarini yukariya kaldirarak:

-Pasam bizi kovuyorlar.Biz ne yapacagiz?dedi.
Atatürk bu sekilde önüne atilan bu adamin ne demek istedigini ve kim oldugunu derhal anlamisti.Buna ragmen sordu:

-Sen kimsin?
-Ben pasam, Çanakkale musevilerinden Avram Palto.

-Sizi kim kovuyor?Hükümet mi?Kanun mu?Polis mi? Jandarma mi?Bana söyle?,dedi.

Bu musevi vatandas durakladi, sasaladi.biraz sonra kendini toparlayarak cevap verdi:

-Hayir pasam, halk kovuyor.

Atatürk, bu adamin yüzüne dikkatle bakti, gülümsedi ve:

-Halk isterse beni de kovar, dedi ve yürüdü.''

[__DERE__61]

Atatürkle Halil Ağanın Hikayesi

Altlarında, Nuri Conker'in bir arkadaşının arabası vardı. Eylül sonu akşamı sonbaharın tadını çıkararak, Çekmece'ye doğru gidiyorlardı.

Birden Atatürk'ün gözleri akşam güneşi altında çift süren bir köylüye takıldı. Yaşlı bir adamdı bu. Sapanının sapına iyice yapışmış, toprakları yavaş yavaş deviriyordu. Fakat çiftin bir yanında öküz, bir yanında merkep vardı. Eşit güçlerle çekilmediği için sapan yalpa yapıyordu.

Atatürk şoföre durmasını söyledi.

İndiler. Köylüye seslendi:

"Kolay gelsin Ağa!.."

Köylü bu sese başını çevirmeden karşılık verdi:

"Kolay gelsin"

"İşler nasıl Ağa? Bu yıl mahsülden yüzünüz güldü mü?"

Köylü isteksiz konuştu:

"Tanrı'nın gücüne gitmesin bey, bu yıl yufkaydı mahsül. Kabahatin acığı bizde, acığı yukarda! Biz geç davrandık, yukarısı da rahmeti esirgedi."

"Bakıyorum, sapanın bir yanında öküz, bir yanında merkep koşulu. Öküzün yok mu senin?"

"Var olmasına vardı ya, hıdrellezde vergi memurları sattılar."

"Hiç vergi memurları köylünün üretim aracını satar mı? Olmaz böyle şey! Muhtara şikayet etseydin..."

Köylü güldü:

"Muhtar başında deel miydi memurun, a bey?"

Atatürk dudaklarını dişleri arasında ezerek konuştu:

"Kaymakama gitseydin."

Köylü iyice güldü.

"Sen de benle gönül mü eyleyon beyim?" dedi.

Atatürk konuşmayı sürdürdü.

"E peki, İstanbul şuracıkta geleydin valiye anlataydın derdini... Onun işi bu değil mi?"

Köylü Atatürk'ün saflığına inanmış iyiden iyiye gülüyordu. Konuşmanın tadını çıkardığı için keyiflenmişti de biraz.

Kestirip attı:

"Bırak şu sağarı Allasen, biz onun buralardan gelip geçtiğini çok gördük. Yakasına yapışsak acep derdimizi duyurabilir miyiz?"

Atatürk sordu:

"Adın ne senin Ağa?"

"Halil... Köylük yerde sorsan, Halil Ağa derler..."

"Demek varlıklısın?.. Ağa dediklerine göre."

"Acık çiftimiz- çubuğumuz varken adımız ağa'ya çıkmış."

"Peki Halil Ağa, bu senin işin beni bayağı meraklandırdı. Benim bildiğime göre, bir çiftçinin üretim aracı elinden alınmaz. Sen aldılar diyorsun. Hadi kaymakam şöyle, vali öyle diyelim; e peki bir başvekil İsmet Paşa var bilir misin?"

"Bilmez olur muyum, beyim?"

"Tamam öyleyse, hemen her hafta İstanbul'a geliyor. Florya Köşkü'ne iniyor. Köşk de şuracıkta. Bir gün kapıda bekleseydin de derdini dökseydin ona... Herhalde çaresini bulurdu."

"Sen benim konuşmamdan hoşlaştın, gönül eyliyorsun. Ama bak şimci, tutalım gittim vardım, beni o kapıya koymazlar ya...Tutalım ki kodular, koskoca İsmet Paşa'mızı göstertmezler ya. Tut ki gösterdiler ya ona halimi nasıl yanacağım hele; o sağarın sağarı! Heç işitmez beni..."

Nuri Conker, lafa karışmak istedi, Atatürk bir hareketiyle onu durdurdu.

"E peki, bakalım bu dediğime ne bulacaksın!" dedi

"Atatürk koca yaz şuracıkta oturup duruyordu. Gitseydin, çıksaydın önüne, anlatsaydın halini. O da seni yüzüstü bırakacak değildi ya!.."

Köylü iyice keyiflenmiş, gülüyordu.

"Sen ne diyorsun bey?" dedi.

"Mustafa Kemal Paşa Atatürk'ümüzün yüzünü görmek için Peygamber gücü gerek... Hem, tut ki gördük. Yiyip içmekten, işinden gücünden başını kaldırıp bizim öküzün arkasından mı seyirecek?.."

Halil Ağa, sigarasının son nefesini ciğerlerine doldururken, Atatürk'ten yeni aldığı sigarayı da kulağının arkasına yerleştiriyor, çiftinin başına gitmeye hazırlanıyordu. Konuşacak bir şey de kalmamıştı. Atatürk köylünün omuzuna elini koyarak, "Senden hoşlandım Halil Ağa" dedi.

"Bir gün köyüne de gelir, bir ayranını içerim. Açık yürekli bir
vatandaşsın. Ama yine de sana söylüyorum, hakkını kimsede bırakma ara!.."

Döndüler, arabaya bindiler. Halil Ağa, onları uğurladı.

"Meraklanma beyim, evelallah heç kimse bizim hakkımıza el değdiremez. Fakat bu, Devlet Baba'ya borçtur. Ödenmesi gerek... Otomobil hareket etti. Atatürk'ün canı sıkılmıştı.

"Bir uygun yerden dönelim, tadı kaçtı bu işin!.." dedi. Dönüş yolunda Atatürk konuşmuyor, sigara üstüne sigara yakıyordu. Yüzünde ince bir keder vardı.

"Yahu çocuk, şu Halil Ağa'nın vergi borcundan öküzünü satmışız, merkeple çift sürüyor, hala da 'Devlet Baba' diyor. Ne mübarek millet, bu millet!.."

Köşke döndüklerinde Atatürk yaverine emretti:

"Şimdi" dedi: "İstanbul'da ne kadar bakan, milletvekili varsa hepsini telefonla bulacaksın!..

Bu akşam kendilerini yemeğe bekliyorum. Ayrıca Vali Muhittin Üstündağ ile İsmet Paşa'yı bul, onlara da haber ver."

Yaver odadan çıktı. Atatürk, Nuri Conker'e döndü:

"Şimdi sen de arabayla çıkıp o Halil Ağa'ya gideceksin. Ona benim kim olduğumu söyleme. Tüccar, zengin bir adam filan dersin. 'Seni sevdi, sana öküz alıverecek' diye bir şeyler söyle, kandır. Kuşkulandırmadan al getir buraya."

O akşam Atatürk'ün sofrasında Başbakan İsmet İnönü, bakanlar, milletvekilleri ve İstanbul Valisi Muhittin Üstündağ'dan oluşan yirmi beş konuk vardı.

Atatürk, "Bu akşam soframıza efendimiz gelecek" dedi. "Kendisine nasıl davranacağınızı çok merak ediyorum."

Bir süre sonra içeri başyaver girdi ve Atatürk'ün kulağına bir şeyler söyledi.

Atatürk "Buyursun!" dedi.

Başyaver kapıyı açıp da Halil Ağa, gündüz konuştuğu beyin sofranın başında oturduğunu, yanı başında da İsmet Paşa'nın yer aldığını görünce, şaşkınlıktan dona kaldı. Dizlerinin bağı çözülmüştü. Atatürk onu görünce ayağa kalktı. Arkasından tüm konukları da ayağa kalktılar. Atatürk son konuğunu, "Hoş geldin Halil Ağa" diye karşıladıktan sonra kendisini sofradaki konuklarına tanıttı:

"İşte beklediğimiz, Efendimiz" dedi.

Nuri Conker, Halil Ağa'yı Atatürk'ün sağ başına oturttu, kendisi de yanındaki sandalyeye geçti. Atatürk, sofradakilere, o gün köşkten Conker'le birlikte nasıl kaçtığını, Halil Ağa'yı, bir yanında öküz, bir yanında merkeple çift sürerken nasıl gördüğünü, sigara yakmak bahanesiyle nasıl kendisi ile konuştuğunu ayrıntılı bir şekilde anlattıktan sonra şöyle dedi:

"Şimdi gerisini Halil Ağa ile birlikte yanınızda tekrarlayacağız. Ben sorduklarımı baştan soracağım Halil Ağa da orada bana söylediklerini olduğu gibi tekrarlayacak."

Halil Ağa'ya döndü:

"Bak beri, Halil Ağa" dedi. "Sen bu akşam benim baş misafirimsin. Senin açık sözlülüğünü pek çok beğendiğimi bugün söyledim. Konuşmamızdan sonra sana hiçbir zarar gelmeyecek. Öküzünü de alacağım. Ama şimdi ben tarlada sorduklarımı baştan soracağım, sen de orada söylediklerini aynen tekrarlayacaksın. İşte soruyorum:

'Bakıyorum sapanın bir yanında öküz, bir yanında merkep koşulu. Öküzün yok mu senin?"

Halil Ağa dudakları titreyerek Atatürk'ün ayağına kapanacak oldu. Atatürk önledi:

"Yoo, bak böyle şey istemem. Soruyorum cevap ver."

Soru - cevap valiye kadar aynen tekrarlandı. Sofradakiler, soluk almadan konuşmayı izliyorlardı. Ürkütücü sorulara gelmişti sıra. Atatürk sordu:

"Peki İstanbul şuracıkta, gideydin valiye, anlataydın derdini, onun işi bu değil mi?"

Vali Muhittin Üstündağ, Hali Ağa'nın ancak iki metre ötesinden kendisine bakıyordu. Nasıl desin? Ter basmıştı iyice, işi savuşturmanın yoluna kaçtı:

"Vali paşamızı biz görüp dururuz buralarda. Eteğine düşsek derdimizi duyurabilir miyiz ki..."

"Olmadı bu, Halil Ağa... Bana dediğin gibi, dosdoğru..."

"Böyle demedik mi beyim?.."

"Ya, ben mi yanlış anladım?.. Dur soralım bakalım Nuri'ye. Nuri,böyle mi dedi bize Halil Ağa?"

Nuri Conker karşılık verdi. "Hayır Paşam!.."

"Gördün mü?.. Demek aklında yanlış kalmış. Hani bir şey dediydin sen, vali neden duymazmış?.. Aynen bana söylediğin gibi söyle."

Halil Ağa kekeleyerek konuştu:

"Köylük yerinde bizim dilimiz sağar demeye alışmıştır, paşam" dedi. "Kusura kalma gayri..."

Atatürk gülmeye başladı:

"Diplomatsın ki, yaman diplomatsın, Halil Ağa... Ama şimdi diplomatlık sırası değil, doğruyu konuşacağız... Söyle bana, orada dediğin gibi..."

Halil Ağa gözünü yumup, başını yere eğdi:

"Şaşırmışım, ağzımdan yanlışlıkla 'Bırak bu sağarı' diye bir laf kaçırmışım..."

Sofrada gülüşmeler başlamıştı.

"Hadi buna da oldu diyelim. Geçelim gerisine:

"E, peki bir Başvekil İsmet Paşa var, bilir misin?"

Halil Ağa İsmet Paşa'nın yüzüne baktı ve gözlerini yere indirdi:

"Şanlı İsmet Paşamız bilinmez olur mu hiç? O bugüne bugün..."

Atatürk Halil Ağa'yı durdurdu.

"Bırak şimdi övgüleri" dedi. "Ben lafın gerisini getireyim:

Tamam öyleyse, hemen her hafta İstanbul'a geliyor, Florya Köşkü'ne iniyor, köşk de şuracıkta. Bir gün kapıda bekleseydin de derdini dökseydin ona. Herhalde
bir çaresini bulurdu."

Halil Ağa yine kaçamak yanıt verdi:

"Kapıya koymazlar ya bizi, koysalar da şanlı paşamıza öküzümüzü mü yanacağız!.."

Atatürk'ün sesi iyice sertleşti:

"Beni uğraştırma, Halil Ağa" dedi. "Erkek adam sözünü yalamaz. Ne dediysen, tıpkısını tekrarlayacaksın!.."

Halil Ağa ürktü, toparlandı. Başını yine yere gömüp konuştu:

"Şanlı Paşamıza da sağar dedikti ya..."

"Yalnız sağar değil, 'sağarın sağarı' değil miydi?"

Halil Ağa yere eğik başını acıyla salladı:

"Öyle dedikti paşam, doğrusun!.." diyebildi.

Atatürk, İsmet Paşa konusunda daha fazla ısrar etmedi, sözü kendine getirdi.

"Son soruyu sorayım şimdi" dedi. "Bunun da karşılığını ver, öküzünü al git."

"Koca yaz şuracıkta Atatürk oturmuyor mu? Gitseydin, çıksaydın önüne, anlatsaydın halini. O da seni yüzüstü bırakacak değildi ya?"

"Hiç bırakır mı Aslan Paşam benim!.. Erip erişir de tarlama dek gelir, halimi dinler."

"Bırak bunları Halil Ağa, dediğini tekrarla." Halil Ağa birden diklendi.

Her şeyi göze almış insanların yiğitliği içinde doğruldu. Atatürk'ün gözlerinin içlerine bakarak konuştu.

"İşte bunu demem Paşam" dedi. "Ağzıma ataş doldur, işte bunu demem!"

Atatürk gülmeye başladı:

"Zorlatacak bizi bu Halil Ağa, laf anlamıyor." dedi. "Mustafa Kemal Paşa Atatürk'ümüzün yüzünü görmek için, Peygamber gücü gerek demiştin, yanılmıyorsam. 'Görsem de, işinden gücünden, yiyip içmekten başını kaldıracak da bizim öküzün arkasından mı seğirtecek' demiştin." Halil Ağa'nın gözlerinden yaşlar inmeye başladı. Taş kesilmiş, duruyordu. Atatürk konuşmasını içtenlikle sürdürdü:

"'Atatürk de işi içkiye vurmuş, sarhoşun biri' demeye getirdin ya fazla üstelemeyeyim" dedi.

"Şimdi bak beni dinle, Halil Ağa... Seni şu kadar üzmemin sebebi, şunu anlatmak içindi: Şu gördüğün altı bay hükümet... Yani, biri Başbakan, ötekiler de Bakan! Memlekete göz kulak olacak, işleri evirip çevirecekler diye bu makama getirilmişler. Bir kanun gerekti mi, bu baylar hemen
sıvanırlar, İsviçre'den mi olur, İtalya'dan mı olur, Fransa'dan mı, velhasıl neredense, bir kanun buluştururlar, Türkçe'ye çevirtirler, sonra basıp imzayı gönderirler Büyük Millet Meclisi'ne... Bu Millet Meclisi dediğim, şu altı baştan senin yanına kadar olan beyler. Kanun bunlara gelir. Bunlar da 'hükümet elbette incelemiş, gerekeni düşünmüştür, benim ayrıca zorlanmama gerek yok' derler ve kaldırırlar parmaklarını, olur sana bir kanun!.. Ama sonra bir vergi memuru gelir, vergi borcundan Halil Ağa'nın öküzünü çeker, satar... Halil Ağa da tarlasını bir yanda merkep, bir yanda öküz, ırgalana ırgalana sürmeye çalışır. Ama üretim düşermiş, ekim zorlaşırmış, kimin umurunda... Sonra ben bunları görürüm, içim kan ağlar, işitirim, tasalanırım! E, hakça söyle bakalım şimdi Halil Ağa... Sen benim yerimde olsan, efkar dağıtmak için, bunları bu beylerle konuşmak için
içmez misin? Ama sonra da Halil Ağa tutar, sana 'sarhoş' der..."

Halil Ağa'nın dili çözülmüştü:

"Öyle diyen yok haşa!.. Dinden çıkmak gibidir... Buldun mu bunu, hacısı da içer, hocası da içer..."

Atatürk sordu:

"Peki sen de içer misin?"

"Hiç bulunur da içilmez olur mu, Paşam?.. İçeriz ki, tıpkı şerbet gibi!.."

Atatürk hizmet edenlere işaret etti, kadehleri doldurttu. Kendi kadehini Halil Ağa'ya uzattı:

"Hadi bakalım Halil Ağa" dedi. "Sağlığına içelim."

Halil Ağa, "Koca Allah, benim ömrümden de sana pay düşürsün Paşam, sağlık düşürsün" dedikten sonra Halil Ağa, edeple başını kenara çevirdi, eline verilen kadehi bir yudumda boşaltıverdi. Yüzü kızarmış, gözleri parlıyordu. Ellerini dizlerinin üzerine koyarak Atatürk'e döndü:

"Yunan'ı denize döktün Paşam, bayrağımızı başucumuza diktin. Benim gibi bir köylü parçasını sofrana alıp içirdin, sana duaya bilem dilim dönmez ki... Nideyim ben şimdi? Bırak ki oh paşam, ayağını öpem..."

Halil Ağa Atatürk'ün ayağını öpmek için davranınca, Atatürk onu sıkıca tuttu ve bu hareketi yapmasını önledi. Halil Ağa bu kez, Atatürk'ün ellerine sarıldı, ellerini öpmeye başladı: "Bayrağımız gibi sen de başımızdan eksik olma inşallah! Sana her kim düşman ise, onun yeri senin ayağının altı olsun!.. Gayri bana izin, koca Paşam!.."

"Yemek yemedin!.."

"Yemek kolay... Meraklanır çocuklar, ben köyüme döneyim."

Atatürk Nuri Conker'e işaret etti.

Conker kalkıp Halil Ağa'nın yanına geldi, kalktı Halil Ağa, önce Atatürk'ü, sonra sofradakileri selamlayıp kapıya doğru edeple geri geri çekildi. Kapı kapandığı zaman Atatürk sofradaki öteki konuklarına döndü:

"Efendimizin halini gördünüz mü beyler?" dedi. "Devlet size böyle davransa, siz ne yaparsınız? Mübarek millet bu, adam millet bu... Şimdi bu adam milletin karşısında 'adam olmak,' bize düşüyor!.."

Sofrada kesin bir sessizlik vardı. Kimse gözlerini Atatürk'ten
ayıramıyordu:

"Halil Ağa'nın öküzünü satıp, üretimini aksatan kanunu ya biz yaptık ya da bizim yaptığımız kanun yanlış yorumlanarak Halil Ağa'nın öküzünü satıyor. İkisi de bence birbirinden farksız... Böyle bir kanun yaptıksa, memleket çıkarlarına aykırıdır. Nasıl yaparız, nasıl yapmışız bunu? Eğer yaptığımız kanun doğru da, yorumlaması yanlış oluyorsa, o zaman sormak lazım. Hükümet nasıl bir yönetim içindedir? Sonra unutmayın ki, olay İstanbul'da geçiyor. Bunun Van'ı var, Bitlis'i var, kıyı bucak ilçesi var; acaba oralarda neler oluyor? Bu çark iyi dönmüyor beyefendiler!.."

[Gamze]

"Memleketin her tarafında çetin bir mücadele ve mukavemet başlamıştı. Ankara bir kurtuluş burcu ve Mustafa Kemal''in adı bir bayrak olmuştu. Antep, mücadele günlerinin acı bir devresiydi. Memlekette istiklâl şuurlaşmış, topyekûn bir vuzuh kazanmıştı.

O zaman ilkokulun ihtiyari sınıfındaydım. Bir sabah okula geldiğim zaman çocukların bahçede toplanmış olduğunu gördüm. Din dersleri muallimi Hafız Halil Efendi''nin konuşacağını söylediler. Halk da okulun bahçesinde toplanmıştı. Az sonra Hafız Halil Efendi kürsüye çıktı. Titrek fakat heyecanlı bir sesle:

''- Din kardeşlerim, sizi Şeyh Sunusî Hazretlerinin bir tebşiri için buraya topladım'' dedi ve şu vakayı anlattı:

''- Şeyh Sunusî Hazretleri bir gece Peygamberimizi rüyasında görmüş ve koşup elini öpmek istemiş. Peygamber kendisine sol elini uzatmış, buna şaşıran ve mahzun olan Şeyh, Peygambere hitaben:

- Ya Resulâllah niçin sağ elinizi vermediniz? Diye sual edince şu cevabı almış:

"Sağ elimi Ankara''da Mustafa Kemal''e uzattım."

Bu rüyayı anlatan Hafız Halil Efendi''nin elleri, çenesi ve dili titriyordu. Gözleri dolu doluydu; hitabesi kalabalığı etkilemişti. Birden gür ve imânlı bir sesle:

-Ey ahali, Mustafa Kemal muzaffer olacak, Peygamber Efendimizin sağ eli onun elindedir. Buna iman edin!.. diye haykırdı ve kürsüden indi.

Sonradan öğrendiğime göre, Merhum Hafız Halil Efendi bu rüyayı camide va''zetmiş ve onu imanlı tefsirlerle tamamlamıştır."

(Avni Altıner, Her Yönüyle Atatürk)

[__DERE__61]

Atatürk'ün Yanına Aldığı Ilk Er
O, Samsun'a çıktığı zaman, üstü başı yırtık, postalları patlamış, silahsız bir er gördü. Yüzünün rengi bakıra dönmüş, yağlan eriyip kemik ve sinir kalmış bu Türk askeri ağlıyordu. O'na sordu:

- Asker ağlamaz arkadaş, sen ne ağlıyorsun?

Er irkildi, başını kaldırdı. Bu sesi tanıyordu ve bu yüz ona yabancı değildi. Hemen doğruldu ve Anafartalar'daki Komutanını çelik yay gibi selamladı.

- Söyle niçin ağlıyorsun?


İç Anadolu'nun yanık yürekli çocuğu içini çekti:

- Düşman memleketi bastı, hükümet beni terhis etti. Silahımızı elimizden aldı. Toprağıma giren düşmanı ne ile öldüreceğim? Kemal Atatürk, er'in omzuna elini koydu:

- Üzülme çocuğum, dedi. Gel benimle!

Ve Samsun deposunda giydirilip silahlandırarak yanına aldığı ilk er bu Mehmetçik oldu


Satı Kadın
Ankara'da yakici bir yaz günü idi Atatürk beraberinde arkadaslari ve yaverleri oldugu halde Kizilcahamam'a giderken Kazan köyü yakinlarinda durmus ve otomobilinden inmisti. Köyün kadini, genci, yaslisi, ihtiyari köylerin içinden geçen, sosede duran bu yabanci konuklari görünce hep kosustular. Kimi su seyirtti, kimi ayran , bunlardan biri, gügümünden aktardigi soguk ayrani ata'ya uzatti:

- Bir soguk ayran içermisiniz,dedi.

Bu çorak iklimin kavurdugu yüzünde bronzlasmis Türk kadinin en bariz ifadelerini tasiyan, bir türk anasi idi. Bögrüne sikistirdigi kundagi biraz daha bastirdiktan sonra, sag elindeki ayran bardagini uzatti, bekledi. Ata'si, ayrani kana kana içmis ve biran durakladiktan sonra ona :


- Senin kocan kim ? Diye sormustu

Köylü kadini,yüzü tunçlasmis, elleri nasirli bir Türk anasi Ankara'nin kendine has sivesi ile kocasinin Sakarya harbinde bogazindan yaralanmis bir cengaver oldugunu söyledi. Ata bir soru daha sordu :

- Ne zaman dogdun?

- 1919'da Atatürk Samsun'a çiktigi zaman dogdum.

Ata, bir an düsündü. Yil 1934 idi. Kadinin bu ifadesine göre 15 yasinda olmasi lazim gelirdi. Halbuki karsisindaki kadin 25 yaslarinda görünüyordu tekrar sordu :

- Nasil olur

- Evet , nasil olurdu .bu sati kadin hiç tereddütsüz, o her zamanki nüktedan haliyle ve memleketin isgal altinda geçirdigi aci yillari ima ederek:

- Evet pasam,ondan evvel yasamiyordum ki !

Bu espiri ata'yi bir hayli düsündürdü. Ayrilirken yaverine kadinin ismini ve adresini not ettirdi.daha sonra biz sati kadini büyük millet meclisine giren ilk kadin milletvekili olarak görmekteyiz.


Şıh'ın Sakalı
Ata, yanındaki valinin kulağına eğilip sorar; Kimdir bu? Vali
yanıt verir;
-Efendim kendisi ŞIH'tır. Yörede çok hatırlısı vardır.

Atatürk Şıh'ı yanına çağırır ve;
-"Bak baba, imanın ölçüsü sakalın boyunda değildir. Şunu rica
etsem de en azından Peygamber efendimizinki gibi kısaltsan"der ve eliyle
de boyun altı hizasını gösterir.

Şıh; -"Emrin olur Paşam". diyerek yerine çekilir


Aradan zaman geçer, bir akşam Atatürk Amasya'daki Şıh'ı hatırlar
ve Valiyi telefonla arayıp durumu sorar.Vali nasıl söyleyeceğini
bilememekle birlikte, Şıh'ın sakal boyunda en küçük bir kısalma
bile olmadığını aksine kimselere el sürdürmediğini anlatır. Atatürk
telefonu kapatır,kağıdı kalemi eline alır ve az sonra nazırını çağırıp,
yazdığı yazıyı Amasya Valiliği'ne tebliğ etmesini ister. Ertesi gün
Amasya'dan bir haber gelir ki Şıh Efendi Ata'yı görmek üzere Ankara'ya yola
çıkmış... Şıh gelir Ata'nın karşısına çıkar. Sakal tamamen
kesilmiş, sinekkaydı bir tıraş olunmuş, saçlar kısaltılmış, kılık kıyafet
baştan sona değiştirilmiş, bambaşka görünüme bürünülmüştür.
Atatürk'ün mesai arkadaşları bu değişimi anlayamaz ve Ata'ya
sorarlar;
-"Aman Paşam, o Şıh ki sakalına el dahi sürdürmezdi, siz ne
ettiniz de kökünden kesmesini sağladınız?

Ata gülümser, sonra da yanındakilere dönüp;
- "Dün akşam Amasya Valiliği'ne bir yazı gönderdim ve Şıh'ı Afyon'a vali atadığımı bildirdim" der.
Ardından da yeni bir yazı hazırlayıp nazırına bu
yazıyı da Şıh'a vermesini söyler. Yazıda söyle yazmaktadır;

"İnancın ölçüsünün sakalda olmadığını anladığına sevindim.
Valilik meselene gelince, bugün koltuk uğruna kırk yıllık sakalından
vazgeçebilen yarın başka şeyler için milletinden bile vazgeçebilir.
Seni böyle bir ikileme mahkum bırakmayalım. Kal sağlıcakla...




Atatürk'ün Kemiklerini Sızlatan Olay

Günlerden 4 Temmuz 2005 Pazartesi. Anıtkabir yine ziyaretçilerle dolu.
Ziyaretçilerin çoğu orada bulunan anı defterine birkaç satır karalıyor,
Atatürk'ün huzurunda geçirdiği dakikalara ilişkin izlenimlerini yazıyor.
O gün defterin yanında iki genç var. Görevliler bunların durumundan
kuşkulanıyor. Bunlar da deftere bir şeyler yazıyor.

Görevliler hemen sonrasında bu iki gencin deftere yazdığı yazıları
okuyor.

Biri şöyle yazmış:

'Seni gördüm, içim daha da kötü oldu... Seni hiç gözüm tutmuyor.'

İkincisinin yazdıkları ise çok daha ağır ve hakaret dolu:

'Selamünaleyküm diyecem ama demiyorum. Senin tipini s..'ecem.
S..'meyecem.
Senin kafana saç ektirecem.'
* * *





Görevliler bu iki kişiyi anında yakalıyor. Sanıklar ifadeleri alınmak
üzere emniyete, oradan da savcılığa sevk ediliyor. Cumhuriyet Savcısı Nedret Tacer tarafından ifadeleri alınıyor.

Gençlerin ikisi de Norveç'te yaşıyor. Selman 1987, Kadir 1988 doğumlu.

Savcı bunların ifadesini aldıktan sonra tutuklanmaları istemiyle
mahkemeye sevk ediyor.

Ankara 7. Sulh Ceza Mahkemesi sanıkların ifadesini alıyor.

Her ikisi de suç işleme kasıtları olmadığından söz ediyor.

Fakat çok ilginçtir, olaydan hemen sonra bunların avukatı adliyeye
geliyor. Tarikatçı çevreler derhal avukat bulmuş. Savunmayı daha sonra avukat üstleniyor. Avukat savunmasını şöyle yapıyor:

'Olayda suç kastı yoktur. Bulundukları ülke kültürüne, yetişme tarzı ve
yurtdışındaki uygulamalara göre kendileri Atatürk'ün huzurundaki deftere bu şekilde yazı yazmış iseler de, olayda Atatürk'e hakaret kasıtları yoktur.'

Mahkeme karar veriyor:

'Gereği düşünüldü. Olayın oluşu, sanıkların Türkiye'de sabit
ikametgáhları bulunmayışı, kaçma şüphelerinin kuvvetli oluşu göz önüne alınarak, Atatürk'e hakaret suçundan tutuklanmalarına karar verildi.'

* * *

Sanıklar tutuklanıp cezaevine gönderiliyor. Avukatları derhal bir üst
mahkemeye itiraz ediyor. İtirazı Ankara 7. Asliye Ceza Mahkemesi aynı gün karara bağlıyor:

'Gereği düşünüldü: Tutuklamanın ağır bir tedbir olduğu, son
düzenlemelerle çocuk mahkemelerinde yargılanacak olan sanıkların yurtdışında yetişmiş olmaları, delilleri karartma ve değiştirme imkánlarının olmayışı, sabit ikametgáh sahibi ve öğrenci olmaları ile tutuklu kaldıkları süre nazara alınarak tahliyelerine karar verildi.'

Emniyet, savcılık ve mahkeme tutanaklarında sanıklar için 'Norveç'te
ikamet eder' deniliyor. Türkiye'de adresleri yok!

Sanıkların tutuklu kaldığı süre sadece 16 saat!

Şimdi Ankara 7. Asliye Ceza Mahkemesi'nin bu kararından sonra gerçeklere bir bakalım ve hiç bilmediğimiz konuları böylece öğrenmiş olalım:

Demek ki yurtdışında yetişmiş iseniz, öğrenci iseniz, Atatürk'e -hem de
Anıtkabir defterinde- yazılı olarak hakaret etmeye hakkınız var! Hem de
en ağır bir biçimde!

En fazlası 16 saat tutuklu kalırsınız, sonra bir üst mahkemenin kararıyla
sizi tahliye ederler.

İş bu kadar basit! Her iki sanığın şu anda Norveç'e uçurulmuş olduğu
kesin.
Sen onları bul bulabilirsen!

* * *

Cumhuriyet Savcısı Nedret Tacer ve Ankara 7. Sulh Ceza Mahkemesi Hákimi Avni Mis, boşuna zahmete girmişler.

Ülkemiz AB'nin istemleri doğrultusunda 'demokratikleşme ve özgürlük'
yolunda hızla ilerliyor.

Atatürk'e mi söveceksin!.. Git, hem de Anıtkabir defterinde en ağır
biçimde söv!

Rahatça, özgürce!

Madem yurtdışında yaşıyorsun ve öğrencisin, hiçbir ceza almazsın... Çünkü 'yurtdışı kültüründe' Atatürk'e sövmek normaldir! Hele tutuklu kaldığın 16 saat dikkate alındığında! Bu hususlar artık mahkeme kararıyla belgelidir!

Ankara 7. Asliye Ceza Mahkemesi'nin 6 Temmuz 2005 tarih ve 2005/184 sayılı kararı bunun somut göstergesidir.

Ülkemiz AB yolunda hızla ve emin adımlarla ilerliyor. Helal olsun bize bu
yollar!

[Kaya]

@dere

Paylaşım için çok teşekkürler. Fakat bitirdiğin yerden diğer ayrıntıları ben aktarayim...

Susmuştu Atatürk. Kimse konuşmuyordu. İsmet İnönü, gözü ile arkadaşlarını dolaştı, sonra hafifçe öksürerek konuşmaya başladı:

- Haklısınız Paşam! Bunun yanlış bir uygulama sonucu olduğunu sanıyorum. Önemle araştıracağım! Hükümet olarak elimizde insan kapasitesi yeterli değil, bunu biliyoruz. Ama, görevimiz, buyurduğunuz gibi, çarkı iyi döndürmektir, döndüreceğiz!

Ne Atatürk, ne sofradakiler, içkiye dudak değdirmiyorlardı. Geniş tutulmuş bir Bakanlar Kurulu gibiydi masa.. Başvekil, Cumhurbaşkanı'nı tatmin etmek için konuşmuştu. Fakat Atatürk, yine de sinirli idi. Soruyu İsmet Paşa'ya doğrulttu:

- Bugüne kadar böyle bir olay size intikal etti mi?
- Hayır Paşam, etseydi elbette ilgilenirdim...
- Ben de parmağımı buraya basıyorum. Biz, Cumhuriyet'i süs olsun diye yapmadık. Hükümetin müfettişleri var, valileri var, kaymakamları var, bunlar Halil Ağa'nın öküzünü vergi borcundan satıyorlar. Yaptıklarının ne demek olduğunu elbette bilmeleri gerekli... Bunlar, size hiçbir şey söylemiyor, Halil Ağa'nın öküzünü satıp vergi gelirini şişkin göstermeye çalışıyorlar! Hadi bunları bırakalım, Milletvekili arkadaşlarımız var. Yolluk alıyorlar, halkla konuşuyorlar, bunlar da size bir şey söylemiyor. Bir parti örgütümüz var, halkın içinde dirsek dirseğe yaşamaları gerekli, onlar da memleketin zararına olan böyle bir uygulamadan söz etmiyorlar...

Ne demektir bu?

Bizim halkla beraber ve halk için değil, halka rağmen bir sistem kurduğumuzu sanmaktadır! Asıl üzüldüğüm, parmak bastığım yer burası!.. Biz Cumhuriyet'i anlatamamışız beyler, bundan bu çıkıyor!

"Mazereti Kesinlikle Kabul Etmiyorum"

Cumhuriyet'in ne olduğunu anlatmak zorundayız, hükümetin ve partinin görevi budur! Siz ikisinin de başındasınız Başvekil Paşa! İnsan kapasitesi mazeretini de kesinlikle kabul etmiyorum. Cumhuriyet'ten bu yana 13 yıl geçti. O gün okula başlayanlar bugün üniversitelerde okuyor. Ortaokullarda olanlar bugün ya devlet kadrosundalar, ya da parti teşkilatımızın bünyesi içinde... Bunlar, Cumhuriyet'in her tehlikeye karşı savunucusu değiller mi? Peki neredeler? Ya bunlara Cumhuriyet'i anlatamadık, ya da daha kötüsü, bunlar da eyyamcı oldular! Yaptığımız devrimlerin yaşaması, bilinçli bir Cumhuriyet ve Devrim kuşağının yetiştirilmesine bağlıdır. Halil Ağa'ların başına gelenler, hükümete ve Büyük Meclis'e ulaşmıyorsa, tehlike var demektir!

Atatürk, İsmet İnönü'nün yüzüne baktı. İnönü konuşmaya davranıyordu ki Atatürk onu eliyle susturdu:

- Ne söyleyeceğinizi biliyorum. Sofradaki arkadaşlarımızı da bir hayli yorduk ve yemekten alıkoyduk. Hadi beyler... Kadehini uzattı - görevimizi daha sıkı kavramamız ve başarmak için daha çok çalışmamızın onuruna!

Ama sofradaki ağır hava hala sürüyordu. İyi bir ev sahibi olan Atatürk, havayı düzeltmek için Salih Bozak'a takıldı.

[__DERE__61]

@kaya abi yanlış insanlar yüksek yerlerde olduklarından bugün bu haldeyiz

[volkanferhan]

çanakkale savaşından 15 yıl sonra,1934 yılındaki anzak kutlamaları

“bu memleketin topraklarında kanlarını döken ingiliz, fransız, avustralyalı,yeni zelandalı, hintli kahramanlar! burada, dost bir vatanın toprağındasınız. huzur ve sükun içinde uyuyunuz. sizler, mehmetçiklerle yanyana koyun koyunasınız.
uzak diyarlardan evlatlarını harbe gönderen analar! gözyaşlarınızı dindiriniz. evlatlarınız bizim bağrımızdadır. huzur içindedirler ve rahat uyuyacaklardır. onlar bu toprakta canlarını verdikten sonra, artık bizim evlatlarımız olmuşlardır.”

[volkanferhan]

"hakimiyet ve saltanat hiç kimse tarafından hiç kimseye ilim icabıdır diye, müzakere ile, münakaşa ile verilmez. hakimiyet, saltanat, kuvvetle, kudretle ve zorla alınır. osmanoğulları, türk milletinin hakimiyet ve saltanıtına zorla el koymuşlardır. bu tasallutlarını altı yüzyıldan beri devam ettirmişlerdi. şimdi de türk milleti bu mütecavizlerin hadlerini ihtar ederek, hakimiyet ve saltanatını, isyan ederek kendi eline doğrudan doğruya almış bulunuyor. bu bir oldubittidir. bahis konusu olan, millete saltanatını, hakimiyetini bırakacak mıyız, bırakmayacak mıyız meselesi değildir. mesele zaten olup bitmiş bir hakikatı ifadeden ibarettir. bu mutlaka olacaktır. burada toplanmış olanlar, meclis ve herkes meseleyi tabii görürse, fikrimce muvafık olur. aksi takdirde yine hakikat, usulü dairesinde ifade olunacaktır. fakat ihtimal, bazi kafalar kesilecektir."

mustafa kemal, 30 ekim 1922 meclis konuşması

[volkanferhan]

efendiler ;
bir şeyin zararıyla, bir şeyin imhasıyla yükselen şeyler bittabi' o şeyden zarara uğrayanı açaltır. hakikatten avrupa'nın bütün ilerlemesine, yükselmesine ve medenileşmesine karşılık türkiye tam tersine gerilemiş ve düşüş vadisine yuvarlana durmuştur. artık vaziyeti düzeltmek için mutlaka avrupa'dan nasihat almak, bütün işleri avrupa'nın emellerine göre yapmak, bütün dersleri avrupa'dan almak gibi bir takım zihniyetler belirdi.
halbuki ;
hangi istiklal vardır ki ecnebilerin nasihatleriye, ecnebilerin planlarıyla yükselebilsin ?...
tarih böyle bir hadiseyi kaydetmemiştir...

6 MART 1922 tbmm

ve biz hala ulu önderimizin dediğini göremiyoruz vah kine vahhh

[Kaya]

"Memleketimizin ekonomik kaynakları, bütün dünyanın hırslarını çekecek verim ve servete maliktir."

"Eğer 'yabancı düşmanlığı'ndan çok pahalıya elde edebilen bağımsızlığa gölge düşürebilecek her şeyden nefret etmek anlamı çıkarılırsa, evet bizim yabancı düşmanı olduğumuz söylenebilir... Yabancı girişimcilerin, yabancı amaçlarının içimizde uyandırdığı kaygılar, bütünüyle ortadan kalkmış değildir. Eğer bazen ihtiyatlı hareket ediyorsak, aşırı derecede kuşkulu davranıyorsak, bu bize çok pahalıya mal olan özgürüğümüzü kaybetmek korkusundandır."

"Milletler, işgal ettikleri arazinin gerçek sahibi olmakla beraber, insanlığın vekilleri olarak da o arazide bulunurlar. O arazinin servet kaynaklarından kendileri istifade ederler ve dolayısıyla bütün insanlığı da yararlandırmakla yükümlüdürler. Bu yasaya göre, bundan aciz olan milletler, bağımsız olarak yaşamak hakkına layık değildir."

[volkanferhan]

Kendinden ne kadar emin olduğunun ifadesini Atatürk'ün ağzından bir kere daha dinleyelim: "Bir zamanlar gelir, beni unutmak veya unutturmak isteyen gayretler belirebilir. Fikirlerimi inkâr edenler ve bana taan edenler çıkabilir. Hattâ bunlar benim yakın bildiğim ve inandıklarım arasından bile olabilir. Fakat, ektiğimiz tohumlar o kadar özlü ve kuvvetlidir ki, bu fikirler, Hind'den, Mısır'dan döner, dolaşır gene gelir, feyizli neticeleri kalpleri doldurur!" 1937, Atatürk

[volkanferhan]

PERA PALAS TA YAŞANANLAR..

İstanbul'un işgal günleri idi. Başta General Harrington olmak üzere bir kısım işgal kumandanları Pera Palas Salonu'nun bir köşesinde otururlarken, başka bir köşede oturan Mustafa Kemal nedense onların dikkatlerini çeker. Kim olduğunu soruştururlar. Mustafa Kemal denir. Onlar için Mustafa Kemal Birinci Dünya Savaşı'nın en ünlü şahsiyetlerinden biridir. Yabancı dillerde Çanakkale Harpleri'nden bahseden ve daima Mustafa Kemal'in isminde düğümlenen kitaplar ve yazılar o zaman bile azımsanamayacak kadar fazla idi. Kendisine haber göndererek masalarına davet ederler, ama Mustafa Kemal'in cevabı hem nazik, hem kesindir: "Burada ev sahibi olan biziz ! Kendileri misafirdirler ! Onların bu masaya gelmeleri gerekir!"

[volkanferhan]

Roma'da Mussolini'yi istasyona getirdi!

(F. Rıfkı Atay, "Çankaya", 1969, s.550)

İsmet İnönü İtalya'ya resmi bir seyahat yapacağı vakit, Atatürk: "Sen Türkiye'nin Başvekilisin. Mussolini de resmen İtalya'nın Başvekilidir. Arada hiçbir fark tanımayacaksınız" demişti. Yolda idik. İlk verilen programa göre Mussolini istasyona karşılamaya gelmiyordu. İnönü Roma'da yerleştikten sonra karşılıklı ziyaretler yapılacaktı. Atatürk'ün talimatı üzerine, Türk Heyeti eğer program değişmezse yarı yoldan memlekete dönüleceğini İtalyan protokolcülerine haber verdi. Trende bir telâştır, gitti! Roma'ya vardığımız zaman İtalyan Başvekili Mussolini, sırtında ceket atayı ve başında silindir şapkası ile Türkiye Başvekilini bekliyordu!

[volkanferhan]

Büyüklük odur ki kimseye iltifat etmeyeceksin, hiç kimseyi aldatmayacaksın. Memleket için gerçek ülkü ne ise onu görecek ve o hedefe
yürüyeceksin. Herkes senin aleyhinde bulunacaktır, seni yoldan çevirmeye çalışacaktır. İşte sen burada direneceksin. Önünde sonsuz engeller
yığılacaktır. Kendini büyük değil, küçük, araçsız hiç telakki edecek, kimseden yardım gelmeyeceğine inanarak bu engelleri asacak, ondan sonra
sana büyüksün derlerse bunu diyenlere güleceksin. -

Mustafa Kemal ATATÜRK

[volkanferhan]

hatay hakkındaki tbmm de konusması


Ben toprak büyütme meraklısı değilim. Barış bozma alışkanlığım yoktur. Ancak sözleşmeye dayanan hakkimizin isteyicisiyim. Onu almazsam
edemem. Büyük meclisin kürsüsünden milletime söz verdim. Hatay'ı alacağım. Milletim benim dediğime inanır. Sözümü yerine getirmezsem
milletimin huzuruna çıkamam. Yerimde kalamam. Ben şimdiye kadar yenilmedim, Yenilmem. Yenilirsem bir dakika yaşayamam - Mustafa Kemal ATATÜRK

[volkanferhan]

BİR ASKERİN MEZARINA

Şurada, kabrin üzerinde konulmuş bir,
Beyaz taş var, onun altında bayraklar
Temevvüç ederken, kelleler uçuşurken...
Celâdeti tâbân olurken aldığı cerîhai mevt
İle bu âlemi hîçîye vedâ etmiş bir
Asker yatıyor...
Onun hâbı istirahate çekildiği şu
Makberin üzerine rüfekası eşki teessür döktüler.
Kadınlar dümü rizi mâtem oldular. İhtiyarlar
Nâle eylediler, çocuklar ağladılar.
Şu söğüt ağacının nim setreylediği senin
Mezarın üzerine bir zırh başlık ile kılıç hak,
Olunmuştur. İşte orası o kahramanı muhteremin
Câyi istirahatidir. Ne mutlu ki, hâki pâye vatan
Ona nâilini intizar olmuş!...

MUSTAFA KEMAL
Harbiye talebesi iken yazmıştır..

[Gamze]

Gazi Mustafa Kemal Atatürk'ün dilinden:


''Milliyet davası şuursuz ve ölçüsüz bir dava şeklinde mütala edilmemelidir.Milliyet davası siyasi bi mücadele konusu olmadan önce şuurlu bir ülkü meselesidir.''


''Vakıa bize milliyetçi derler.Fakat biz öyle milliyetçileriz ki bizimle iş birliği eden bütün milletlere hürmet ve riayet ederiz,onların bütün milliyetlerinin icaplarını tanırız.Bizim milliyetçiliğimiz her halde hodbin (bencil) ve mağrur bir milliyetçilik de değildir.''


''Bu memleket tarihte Türk'tü,halde Türk'tür ve ebediyen Türk kalacaktır.''


''Biz doğrudan doğruya milliyetperveriz,Türk milliyetçisiyiz.Cumhuriyetin dayanağı,Türk topluluğudur.Bu topluluğun fertleri nne kadar Türk kültürü ile dolu olursa, o topluluğa dayanan cumhuriyet de o kadar kuvvetli olur.''


''Benim yaradılışımda fevkalade olan bir şey varsa,Türk olarak dünyaya gelmemdir.''


''Benim hayatta yegane fahrim,servetim Türklükten başka bir şey değildir.''


''Türk milleti kahramanlıkta olduğu kadar,istidat(yetenek) ve liyakatte (yeterlilik,kifayet) de bütün milletlerden üstündür.''


''Her Türk ferdinin son nefesi,Türk Milletinin nefesinin sönmeyeceğini,onun ebedi olduğunu göstermelidir.Yüksel Türk,senin için yüksekliğin hududu yoktur.İşte parola budur.''


''Ben asil bir milletin evladıyım.''


''Biz bize benzeriz.''

[volkanferhan]

Gafil, hangi üç asır, hangi on asır
Tuna ezelden Türk diyarıdır.
Bilinen tarihler söylememiş bunu
Kalkıyor örtüler, örtülen doğacak,
Dinleyin sesini doğan tarihin,
Aydınlıkta karaltı, karatıda şafak
Yalan tarihi gömüp, doğru tarihe gidin.


Asya'nın ortasında Oğuz oğulları,
Avrupa'nın Alplerinde Oğuz torunları
Doğudan çıkan biz
Nerde olsa, ne olsa kendimizi biliriz
Türk sadece bir milletin adı değil,
Türk bütün adamların birliğidir.
Ey birbirine diş bileyen yığınlar,
Ey yığın yığın insan gafletleri
Yırtılsın gözlerdeki gafletten perde,
Hakikat nerede?

MUSTAFA KEMAL
Sinop 25 Kânunu Evvel 321 (1905)

[volkanferhan]

26 Eylül 1938 tarihinde Atatürk, rahatsızlığı ile ilgili olarak ilk defa hafif bir koma atlatmıştı. Prof. Afet İnan, olayı şöyle anlatıyor:

O geceyi rahatsız geçirdi. İlk komayı o zaman atlatmıştı. Ertesi sabahki açıklamasında :

"Demek ölüm böyle olacak" diyerek uzun bir rüya gördüğünü anlattı.

Salih'e söyle, ikimiz de kuyuya düştük, fakat o kurtuldu" dedi.

Atatürk'ün burada "kuyuya düşme" sembolü ile gördüğü rüya vizyonu, kendisinin de söylediği gibi ölümünün habercisiydi. Salih Bozok'un kuyudan kurtulması ise, Atatürk'ün vefat ettiği gün, buna çok üzülen Salih Bozok'un intihar etmesi sonucu kurtarılmasını simgeliyordu...

Bu Atatürk'ün gerçekleşen son rüyasıydı...

[volkanferhan]

Ben İnsan Değil miyim?”

Yıl 1922. 14 Ocak gece yarısı. Mustafa Kemal’in özel treni Eskişehir’e doğru gidiyor. Bu yolculuk bir kamuoyu yolculuğu olacak ve Gazi, savaş sonrası Anadolu’sunda bazı şehirlerin nabzını yoklaya yoklaya İzmir’e gidip annesini görecek. Ve Latife’yi.

Ama o gece çok sıkıntısı var Mustafa Kemal’in ve bir türlü uyku tutturamıyor.

Ali Çavuş kompartımanın kapısı önünde sigara üstüne sigara içiyor. Kapıya dayanmış karanlığı seyreder ken bir yandan da kendi kendine mırıldanıp duruyor.

“Bu işin bu kadar çabuk oluvereceğini hiç düşünmedim.

İşte, sonunda şifreli telgraf geldi. Zübeyde anamızı yitirdik. Peki, ne duruyorum. İçeri girip onu uyandırmalıyım. Ama işe bak, giremiyorum. Kıyamıyorum paşama. Nasıl derim ki: ‘Anamız öldü paşam!’ diyemem. Onun yüreği anası için atar. Hep söyler. Vatanı kurtarmakla anasını kurtarmak aynı anlama gelir onun için. Kapıyı açsam, telgrafı uzatsam, ‘Paşam sen sağ ol’ desem ‘Eyvah demez mi?’ ‘Koca vatanı kurtardım ama anamı kurtaramadım demez mi?"

Ali Çavuş, anlattığına göre birden yerinden sıçramış. İçeriden bir ses geliyor. Mustafa Kemal sesleniyor.

Çavuş kompartıman kapısını açıp selam duruyor:

“Emret Paşam”.

Mustafa Kemal yatağa oturmuş soruyor telaş ile:

“Ne demeye kapıda bekliyorsun sen?”

“Uyku tutturamadım da Paşam”

“Annemden bir haber var mı?”

“Az önce bir telgraf geldi dediler, şifreyi çözünce size sunacaklar.”

“Boşuna kıvranma Ali, benden de saklamaya çalışma. Ben haberi aldım.”

Ali Çavuş bir şey yokmuş gibi durmaya çalışıyor ve merakla soruyor:

“Ne olan, ne haber aldın ki paşam? Hayır haber inşallah.”

Mustafa Kemal usul usul anlatıyor.

“Az önce dalmışım, rüyamda yeşil bir ovada anamla el ele geziniyorduk. Hep olduğu gibi bana birşeyler anlatıyordu. Birden bir fırtına çıktı. Bir sel bastırdı, anamızı aldı götürdü. Hiçbir şey yapamadım. Hiç, hiç!..”

Çavuşu bir titremedir almıştı. Derken.. Mustafa Kemal emri verdi:

“Çocuk! Al getir şu telgrafı, hemen!”

Ali Çavuş kompartımandan çıkar çıkmaz, çözümü getiren görevliyle karşılaştı.

“Ver onu” dedi. “Paşamız bekliyor.”

Kağıdı aldı, içeri girdi, selam durdu ve: “Sen sağol paşam” dedi.

“Millet sağ olsun.”

Gözünden iri bir damla göz yaşı akıvermişti. Çavuş “Ağlama paşam” diye yalvardı.

“Neden? Ben insan değil miyim? Anam öldü. Ben buna ağlarım. Ama, Anavatan kurtuldu. Bununla da te selli bulurum. Benim için ikisi bir.”

İşte ben bunun için:

‘Bulunur kurtaracak bahtı kara maderini’ diye cevap vermedim mi Namık Kemal’e? Birden Mustafa Kemal ile Ali Çavuş birbirlerine sarıldılar ve açık açık, hıçkırıklarla, içli içli ağlıyorlardı