Artýk Çok Ölüyorsun Türkiye…
Bazen sokaklarda ölüyorsun pek acý…
Sokaklarda bir solukla,
Tenine deðen bir mermiyle,
Minik baþýna isabet eden bir cisimle ya da...
Kimi zaman okullarda ölüyorsun bir mermerle,
“Ýhmal, tedbirsizlik” diyorlar cinayet silahýnýn adýna…
Yuvanda ölüyorsun bazen koca dayaðýyla.
Görmezden gelinmiþ þikayetlerin avuç avuç kan olarak damlýyor bedeninden.
Gün geliyor yollarda ölüyorsun.
“Hýzlý” mýydý, “hýzlandýrýlmýþ” mýydý,
Ecel sýra sýra ray olmuþ söküyor ruhunu bedeninden…
Bazen kapýnýn eþiðinde ölüyorsun.
Yüreðinin yetmediði çirkinlikler son nefese taþýyor seni,
Hak yerini bulamadý hala…
Ölüyorsun durmadan
Ve bazen de nefes aldýkça ölüyorsun kömür ocaklarýnda…
Ocaðýn ateþler içinde kavruluyor,
Bir deðil, iki deðil, on deðilsin… Yüzlercesin…
Adý “fýtrat” oluyor ayrýlýðýnýn.
Adý “kader”, adý “olaðan” katlinin…
Farkýnda mýsýn bilmem ama,
Artýk çok ölüyorsun Türkiye…
Gamze Bal | gbal@bordomavi.net
