Oðuz ZEYTÝN Nickli Üyeden Alýntý
Geri Gelen Mektup
Ruhun mu ateþ, yoksa o gözler mi alevden?
Bilmem, bu yanardað ne biçim korla tutuþtu?
Pervane olan,kendini gizler mi alevden?
Sen istedin,ondan bu gönül zorla tutuþtu..
Gün senden ýþýk alsa da bir renge bürünse;
Ay secde edip çehrene, yerlerde sürünse;
Her þey silinip kayboluyorken nazarýmdan,
Yalnýz o yeþil gözlerinin nuru görünse…
Ey sen ki, kul ettin beni onmaz yakýþýnla,
Ey sen ki, gönüller tutuþur her bakýþýnla!
Hançer gibi keskin ve çiçekler gibi ince
Çehren bana uðrunda ölüm hazzý verince
Gönlümdeki azgýn devi rüzgarlara attým;
Gözlerle günah iþlemenin zevkini tattým.
Gözler ki, birer parçasýdýr senden ilah’ýn,
Gözler ki, senin en katý zulmün ve silahýn,
Vur þanlý silahýnla,gönül mülkü düzelsin;
Sen öldürüyorken de, vururken de güzelsin!
Bir baþka füsun fýþkýrýyor sanki yüzünden,
Bir yüz ki,yapýlmýþ diþi kaplanla hüzünden…
Hasret sana,ey yirmi yýlýn taze baharý,
Vaslýnla da dinmez yine baðrýmdaki aðrý.
Dinmez! Gönülün, tapmanýn, aþkýn sesidir bu!
Dinmez! Ebedi özleyiþin bestesidir bu!
Hasret çekerek uðruna ölmek kolaydý,
Görmek seni ukbadan eðer mümkün olaydý..
Dünyayý boðup mahþere döndürse denizler,
Tek bendeki volkanlarý söndürse denizler!
Hala yaþýyor gizlenerek ruhuma “Kaabilâ€,
Ýmkaný bulunsaydý, bütün ömre mukabil
Sirretmeye elden seni, bir perde olurdum.
Toprak gibi her çiðnediðin yerde olurdum.
Mehtaplý yüzün Tanrý’yý kýskandýrýyordur,
En hisli þiirden de örülmez bu güzellik.
Yaklaþmasý güç, senden uzaklaþmasý zordur;
Kalbin iþidir, gözle görülmez bu güzellik…
H. Nihal ATSIZ
(Yollarýn Sonu, Sayfa 121, Ýrfan Yayýnevi, 5. Baský, 1997)