Lösemili Bir Kardeşimiz ve Bize Mirası...
Bir sarki yazdim sana
Ucu bordo sonu mavi olan
Sana hep büyüklerimiz firtina derdi
Yurdumuzu bastan basa dolasan
Sen bir kahramansin benim dünyam da
Sampiyon olmani bekledim yirmi yil boyunca,
Bir sampiyonlugunu görmek istedim hayatimin baharinda
O günü görmeden ölmek istemiyorum dedim hastanedeki doktorlara
Ben seni kendim gibi annem gibi sevdim
Babam olmadi hiç hayatim boyunca Fatih abiyi babam gibi hayal ettim
Trabzonlu olmasam orada dogmasam bile
Ben kendimi hep Trabzonsporlu hissettim
Yenildiginde alay ediyorlardi okulda beden dersinde giydigim formamla
Eve gidip agliyordum annemin kucaginda...
Renklerini ve taraftarini çok seviyorum ben...
Bugünün notu:annem bugün bana söz verdi buradan çiktigimizda besiktas maçina gidecegiz bugün baska mutluyum okulumu ve arkadaslarimi özledim;karne alamayacagim için çok üzülüyorum ama bir dahaki yil okuluma devam edebilirmisim doktorum öyle söyledi ben yinede çalisiyorum kitap okuyorum;siir yaziyorum tek üzüldügüm sey annemin sürekli aglamasi benim görmedigimi saniyor ama ben görüyorum agladini neyse yarin baska bir sayfada devam edecegim simdi ilaç zamani...18/10/2005
Mithat Suvar bu yazidan yirmibesgün sonra hayata veda etti...