samuel beckett yazmis bu tiyatro oyununu. oyundua iki karakter bir yolun kenarinda godot´u bekliyorlar. öyle ki bu bekleyis bir rituali, bir histeriyi aliyor zamanla! duragan degismeyen bir duruma gleiyor onlarin durumu. birbirlerini sorgulayarak gecen zaman iki ayri yaradilista ki insanin da zamanla ne hale gelebilecegini gösteriyor bizlere. oyunda ki durum aslinda tamamen duraganliga ve degismemeye dayaniyor. hersey ayni. sadece arada godottan gelen haberler? godot yarin gelecek ve yarin oldugunda yeni bir haber! gotod yarin gelecek! gelecek ama hep yarin! bu umutsuzlugun icinde iki karakter sürekli ölümü düsünüyor ve ölümden hayal kuruyorlar. umutszluklari onlari ölüme yaklastiriyor ancak ölümde godot gibi gelmiyor bir türlü.
vlademir und estergon birbirlerine bagimli iki karakter. iki ayri ucta karakter ama birbirlerine bagimli!
hikayeyi bir yana birakip gercege dönersek bizim de ayni durumda oldugumuzu görürüz!
biz ve trabzonspr! dogan ve albayrak, oyuncular ve ve hocalari, taraftar ve yönetim! birbirimize benzer hicbir yönümüz yok ama ayni umutsuzlugun icinde bogulup gitmekteyiz ve bizi kurtaracak olanin sadece ölüm olduguna inanmaya basliyoruz bizlerde yavas yavas!
godotun habercisi bize hep ayni haberi getiriyor! "sorunlari biliyorum takim düzelecek..." hocamiza güveniyoruz, onun arkasindayiz..." ayni haberler ve aynikisir döngü .. bizler yavas yavas beynimizi kemiren düsüncelerin esiri olmus kendimizden düslerimizden ve yasamimizdan calmaktayiz...yasamin bir yönünde ki duraganlik bizlere öyle yansimakta ki kimimiz ders yapacak gücü kimimizde ise gidecek istegi bulamiyoruz kendimizde! godottan gelen haberse sadece yarin gelecegi ya da sorunlarin bilindigi cözülecegiyle hocanin arkasinda olundugu!
bizler godotu bekliyorz godot gelmiyor... umutsuzluk icimizi saran ölüm sarmasiklari gibi bizleri sIkmakta... hergün yeniden yasanan ayni seyler bekledigimiz yol kenarinda bizleri ucuruma daha da yakinlastiriyor...
bizler godotun bekleyicileri ölümü bekliyoruz...
