esra61
01.10.2016, 00:40
Bir fotoğraf karesi, ne denli bir öyküyü içinde barındırabilirse o denli bir hikaye bu.
Maçın uzatma dakikalarında gelen bir gol ve ortaya çıkan bir kare, Trabzonsporlu olmayanların bilemediği, hissedemediği ne tuaf diye düşündükleri bir andan bahsetmek istiyorum.
Uzun, virajlı ve zordur bizim yörenin yolları. Karadeniz’in yemyeşil dağlarının ardından ilerlemek uçurumun kenarından yol almak öyle kolay bir macera değildir alışkın olmayanlara. Bizim Trabzonsporumuz yöremiz gibidir aslında, yüksek tepeleri olan yemyeşil mutluluklar sunan bir kulüp. O anın bizdeki hissiyatı yöremizin unsurları gibiydi adeta.
Peki neydi bu hisler?
Öncelikle Trabzonsporlu olmak başlı başına bir direniştir, farklılıktır ve çoğunluğun içinde azınlıkta olmaktır. Her platformda bıkmadan ,usanmadan başımız dik bir şekilde bu renkleri savunmamızdır. Annelerimizin hatta ve hatta babaannelerimizin takımda oynayan futbolcuları tanıyıp dualar etmesi aslında Trabzonspor’un ne denli bir taraftar kitlesine sahip olduğunu, yıllarca şampiyonluk sevinçlerini yaşayamasalar da küçük bir hareketlenmeyle yine milyonları ardından sürükleyen, küçük bir kentin büyük haykırışı olduğunun göstergesidir..
Ben o fotoğrafa bakarken 2010-2011 yılındaki Eskişehir maçını anımsadım , evine giden ve ‘bu seferde bizi şampiyon yapmayacaklar diyen ve kalp krizi geçirip vefat eden Mustafa Amcayı(Allah Rahmet etsin)sonra, sonra Karabük maçı. Gözyaşlarımıza engel olamadığımız, sevinçlerimizi çalanlara ‘Elbet bir gün hak yerini bulacaktır çığlığımız’ peşinden geldi. Haklının adaletinin değil de güçlünün adaletini savunan Toplumsal yapımızın ne denli öz benliğinden uzaklaşıp çıkar toplumuna dönüştüğünü görmek beni derinden üzdü.
Sahi ne ara kişisel menfaatlerimiz doğrunun önüne geçti?
Yahut ne ara çalınan sevinçlerin üzerine mutluluk nidaları atılabilir oldu?
Sorular uzayıp gider elbet ama bir gol sadece üç puan değildi o gece. Verilen emeklerin bazı kişiler tarafından engellenebildiğini görmek biz Trabzonspor taraftarını derinden üzse de bizi sevdamızdan soğutmuyor aksine bizi bu renklere daha da bağlı kılıyor. Dolayısıyla sadece bir spor takımı değildir Trabzonspor ,sadece bir spor kulübü olarak nitelendirmek Trabzonu, Trabzonspor anlayamamak anlamına gelir. Gerçi Adaletsiz şu arenada bizi kimler anladı derseniz ya da şöyle söylemek daha doğru kimler Anlamak istedi diye düşünürsek ‘Kimse’ cevabı daha doğru geliyor.
Velhasıl kelam Bir kadraja sığan o görüntü Çalınan hayallerin, umutların, mutluluğun hatta ve hatta yaşanılan acıların hüznünün sevincidir. Haklının elbet bir gün herkes tarafından görüleceği düşüncesidir. Unutulmamalıdır ki “ Bir gün herkese Terazi lazım olur” . Kendim için değil herkes için adalet dersek kin yerine beraberlik duygusu ön plana çıkar. Her alanda ben yerine biz olarak düşünecek olmak toplumsal yapımızdaki bu kutuplaşmanın önüne geçmiş olur elbet.
Selametle…
Maçın uzatma dakikalarında gelen bir gol ve ortaya çıkan bir kare, Trabzonsporlu olmayanların bilemediği, hissedemediği ne tuaf diye düşündükleri bir andan bahsetmek istiyorum.
Uzun, virajlı ve zordur bizim yörenin yolları. Karadeniz’in yemyeşil dağlarının ardından ilerlemek uçurumun kenarından yol almak öyle kolay bir macera değildir alışkın olmayanlara. Bizim Trabzonsporumuz yöremiz gibidir aslında, yüksek tepeleri olan yemyeşil mutluluklar sunan bir kulüp. O anın bizdeki hissiyatı yöremizin unsurları gibiydi adeta.
Peki neydi bu hisler?
Öncelikle Trabzonsporlu olmak başlı başına bir direniştir, farklılıktır ve çoğunluğun içinde azınlıkta olmaktır. Her platformda bıkmadan ,usanmadan başımız dik bir şekilde bu renkleri savunmamızdır. Annelerimizin hatta ve hatta babaannelerimizin takımda oynayan futbolcuları tanıyıp dualar etmesi aslında Trabzonspor’un ne denli bir taraftar kitlesine sahip olduğunu, yıllarca şampiyonluk sevinçlerini yaşayamasalar da küçük bir hareketlenmeyle yine milyonları ardından sürükleyen, küçük bir kentin büyük haykırışı olduğunun göstergesidir..
Ben o fotoğrafa bakarken 2010-2011 yılındaki Eskişehir maçını anımsadım , evine giden ve ‘bu seferde bizi şampiyon yapmayacaklar diyen ve kalp krizi geçirip vefat eden Mustafa Amcayı(Allah Rahmet etsin)sonra, sonra Karabük maçı. Gözyaşlarımıza engel olamadığımız, sevinçlerimizi çalanlara ‘Elbet bir gün hak yerini bulacaktır çığlığımız’ peşinden geldi. Haklının adaletinin değil de güçlünün adaletini savunan Toplumsal yapımızın ne denli öz benliğinden uzaklaşıp çıkar toplumuna dönüştüğünü görmek beni derinden üzdü.
Sahi ne ara kişisel menfaatlerimiz doğrunun önüne geçti?
Yahut ne ara çalınan sevinçlerin üzerine mutluluk nidaları atılabilir oldu?
Sorular uzayıp gider elbet ama bir gol sadece üç puan değildi o gece. Verilen emeklerin bazı kişiler tarafından engellenebildiğini görmek biz Trabzonspor taraftarını derinden üzse de bizi sevdamızdan soğutmuyor aksine bizi bu renklere daha da bağlı kılıyor. Dolayısıyla sadece bir spor takımı değildir Trabzonspor ,sadece bir spor kulübü olarak nitelendirmek Trabzonu, Trabzonspor anlayamamak anlamına gelir. Gerçi Adaletsiz şu arenada bizi kimler anladı derseniz ya da şöyle söylemek daha doğru kimler Anlamak istedi diye düşünürsek ‘Kimse’ cevabı daha doğru geliyor.
Velhasıl kelam Bir kadraja sığan o görüntü Çalınan hayallerin, umutların, mutluluğun hatta ve hatta yaşanılan acıların hüznünün sevincidir. Haklının elbet bir gün herkes tarafından görüleceği düşüncesidir. Unutulmamalıdır ki “ Bir gün herkese Terazi lazım olur” . Kendim için değil herkes için adalet dersek kin yerine beraberlik duygusu ön plana çıkar. Her alanda ben yerine biz olarak düşünecek olmak toplumsal yapımızdaki bu kutuplaşmanın önüne geçmiş olur elbet.
Selametle…