Asansör (ÖYKÜ) [Arşiv] - bordomavi.net

kutoz

09.02.2016, 12:37

8563



[I]Bir masal
bir taş ağırlığında olabilir mi?
Olurmuş meğer.

Birhan Keskin

ASANSÖR

Apartman girişine yaklaşıp, başımı yukarı kaldırdığımda gökyüzünün ne kadar uzak olduğunu düşündüm. Uzak ve derin bir mavilik hissi. Uzaydan bakıldığında mı gökyüzü daha uzak yoksa bulunduğum noktadan bakıldığında mı? Metropellerde gökdelenlerin arasında kaybolan gökyüzü, insanı ister istemez içine kapanık yapıyor. Belki de, bu apartmana son gjrişimin üzerinden geçen beş yılda yaşanmayanlar, verilen kararların doğruluğunu sorgulamak... Bütün bunları üst üste koyduğunda insan, kitap ayracı gibi eziliyordu yaşamın sayfaları arasında. Sevdiğim kadından uzaklaşmak için Amerikaya gitmeye karar vermem kolay olmamıştı. Düşünce kuyumun karanlığında aylarca bunun hesabını yaptım. Çıkan sonuç ise gitmek ya da kaçmaktı, arkama bile bakmadan. Bu kararımı Sibel’e açıkladığımda ise kızılca kıyamet kopmuş, eline geçirdiği her şeyi bana fırlatmaya başlamıştı. Üzerime gelen biblolardan, kitaplardan, bardaklardan korunmak için kendimi evden dışarıya zor atmıştım. Ne sevmeyi biliyoruz, ne de doğru dürüst ayrılmayı. Oysa aşk neydi ki... O zamanlar şöyle tanımlıyordum aşkı. Dali’nin harika bir tablosunun puzzlenı alıyorsunuz ve büyük bir iştahla parçaları bir bir yerine yerleştirip, tablonun ortaya çıkmasını bekliyorsunuz. Fakat bir de bakıyorsunuz ki, bazı parçalar eksik. Resmin tamamlanmasına imkân yok. Bizim ilişkimiz de böyleydi işte. Eksik parçalar nedeniyle, bir türlü tamamlanamayacak bir resim.

Bu binaya tekrar döneceğimi hiç düşünmüyordum. Ta ki dün öğlen Sibel’den o telefonu alana kadar. Hoş geldin. Müsaitsen bana uğrar mısın? Aramızda geçen bu kısacık konuşmaya vereceğim cevabı hiç düşünmeden, olur gelirim demiştim. Apartman önünde yaşanan onca anı tekrar canlanmıştı zihnimde. Neden buradaydım. Buradaysam, yıllar önce aldığım o zor karar anlamını yitiriyor muydu? Başa mı dönüyorrdum, buraya gelmekle. İçinden çıkılamayan bir matematik problemi gibi olan bu düşünceler, beyin duvarlarımı yakıyordu adeta. Ve artık içeriye adımımı atıp, beni buraya kadar getiren duygular ile yüzleşmenin zamanı gelmişti.

Asansör yine binanın bilmem kaçıncı katındaydı. Çağırma tuşuna basıp beklemeye başladım. Gözüm azalmakta olan rakamlardaydı. On beş, on dört, on üç, Z... Açılan kapıdan içeri girip on yedinci katın düğmesine bastım. Teknolojideki yenilikleri seviyordum. Neydi o gürültülü asanörler ile yolculuk. Katlar arasında kalacak korkusu yaşatıyordu insana, asansörü taşıyan halatların çıkardığı o gıcırtılı ses. Şimdiyse, hareket ediyor mu etmiyor mu anlamıyorsunuz. Gideceğiniz kata gelip kapı açılmasa, siz halâ asansörün hareket edeceğini sanırsınız. Bu sefer tam tersi hareket ediyordu paneldeki rakamlar. On üç, on dört ve karanlık... Şaka mı bu şimdi. Teknolojinin mağlup olduğu bir zaman dilimini yaşıyordum. Asansör on dört ile on beşinci kat arasında durmuştu. Her yer zifiri karanlığa gömüldü. Büyük bir sessizlik kapladı kabinin içerisini. Mezar sessizliği de böyle mi acaba. Birkaç saniye içerisinde nasılsa jeneratör devreye girer, yeniden hareket eder diye düşünmeye başladım ama nafile. Aradan geçen dakikalar, yanıldığımın ve kötü bir kâbusun beni beklediğinin habercisiydi. Sıkışıp kaldığım bu yerden çıkabilmem için asansörde ki yardım telefonunu kulağıma getirdim, çalışmıyordu. Bu sefer yardım istemek için cebimden telefonu çıkardım telaşla, fakat kalın duvarlar arasındaki bu asansörün içerisinde sinyal almak mümkün değildi. Bulunduğum yere oturup, asansörün yeniden çalışmasını ya da bir görevlinin beni buradan kurtarmasını beklemekten başka çarem yoktu.

Telefondaki el feneri uygulamasını çalıştırıp, çantamda üzün süredir benimle birlikte sürünen Rachel Kushner’ın “Küba’dan Teleks” adlı kitabını çıkarıp okumaya başladım. İki sayfa okuduktan sonra, aslında hiçbir şey okumadığımı daha doğrusu okuduklarımdan, hiçbir şeyin hafızamda yer etmediğini anladım. Çünkü zihnim, burada olmadığım yıllar boyunca yaptığı gibi yine çeşitli oyunlar oynamaya başlamıştı bana. Sibel ile ilk tanışmamız, beraber yaptığımız uzak doğu seyahati, iş için gittiği Paris’te ona yaptığım sürpriz ve orada geçirdiğimiz unutulamaz bir hafta. Sinemaya gidip film izleme ritüelleri ve sonrasında saatlerce film üzerine tartışmalarımız. Ve benim ilk ve son olan şiir kitabım. Adına Sibel koymalıydım o kitabın, niye dinledim ki onu. Bütün şiirlerim onaydı nasıl olsa, en çok bu ismi hak ediyordu kitap. Ama onun ısrarlarına daha fazla dayanamayıp “Deniz” koymuştum kitabın adını.

Ve o kaçınılmaz sona beni getiren korkum. Birine bağlı kalarak yaşama düşüncesi, beni boğuyordu. Ya başaramazsam, aynı evi paylaşırken ya biterse aşk. Evlilik müessesini geçtim, Sibel’in onca ısrarına rağmen bir türlü aynı evde yaşama fikrini bile kabul edemeyecek kadar korkuyordum. Evet, ben aciz, kendine güveni olmayan, aptal bir korkağım. Kabul ediyorum. Ve sırf bu yüzden beni mutlu eden onca şeyi elimin tersiyle itip, kaçmayı tercih ettim. İyi halt ettim. Bak, köpekler gibi pişmanım işte. Ne geçti ki elime öyle kaçmakla. Master yaptım ya sözüm ona özgürlükler ülkesi Amerikada. Oooo, büyük adam oldum. Master değildi benimkisi, korkaklığın masterbasyonuydu. Şimdiysse bu asansör gibi sıkışıp kaldım korkularım ile Sibel’in arasında.

Asansörde ne kadar kaldığımı hatırlamıyorum. Daldığım düşüncelerden, iç aydınlatmanın yanmasıyla uyandım. On yedinci kata gelip asansörden dışarı adımımı attığımda, bitişik asansörün de kapısının kapanış sesini duydum. Ellerim heyecanda yine titremeye başladı. Zaman herşeyin ilacıymış derler. İnsan benim gibi bir vaka olunca, ilaçta fayda etmiyor işte. Yoksa altmışsekiz numaralı bu kapıya her yaklaşmamda yaşadığım titreme, bugün neden nüksetsin ki.

Kapıya yaklaşıp titreyen parmaklarımla zile dokunup kapının açılmasını bekledim. Ama hiçbir hareket olmadı. Kulağımı kapıya dayayıp içerden acaba bir ses duyabilirmiyim diye dikkatlice dinledim, ses yoktu. Defalarca zile bastım, kapı tokmağıyla adeta apartmanı ayağa kaldırdım, yine açılmadı. Açılmayacaktı da. Ağlatarak çıktığım bu evin kapısında şimdi ben ağlıyordum. Sibel’e geç kalmıştım, tam beş yıl.

Levent on yedinci katta göz yaşlarına boğulurken, Sibel elinden sıkı sıkı tuttuğu oğlu Levent Deniz ile birlikte, apartman önünde onları havaalanına götürmek üzere bekleyen taksiye binmektedir.

Erkan Ergül
04.02.2016