Sibel
27.07.2013, 00:19
Peki ya kupa?
Hani birçoğunuzun teneke parçası dediği, siz öyle derken benim yüreğimi sızlatan kupa...
Yıllarca beklenen, kavuştum derken kaybedilen evlat.
***
Sevda ile Aşık karşılaşır tarihin bir noktasında. Aşk sarar onları delicesine.
Güzel bir aşktan güzel bir yuva doğar yıllar içinde. Yoksul bir çevrede kendi imkanıyla geçinen mutlu bir aile çıkar ortaya.
Öyle kuvvetli bir aşktır ki aralarındaki bağ, kopması imkansızdır. Güçlükler adeta onlar karşı koysun diye çıkmıştır önlerine.
Nihayetinde hayat onları hep zorla sınamaktadır. Lakin tüm güçlükleri de alt etmeyi başarmışlardır.
Sıkıca tutulan eller hiç kopmadığından demir yumruk olmuştur artık, tek bilekte.
Her aşkta olduğu gibi onlarda da bir meyve beklemektedir Aşık Sevdasından. Tutunmaya çalıştıkları hayat onlara bunu neredeyse imkansız kılmıştır.
Ama çok geçmeden vermiştir o meyveyi büyük aşk. Sonra bir daha, bir daha, bir daha, bir kez daha ve bir kere daha.
Yuva büyüdükçe aşk da büyümüştür, yıllar yılları kovalarken Aşık aç susuz kalır gibi meyve beklemeye başlamıştır.
Yıllardır aşkları hiç meyve vermemekte, Aşık sürekli gözyaşı dökmektedir.
Sevda yılların yorgunluğuna yenik düşmüş, direnmeye çalışmaktadır. Ama Aşığı üzgün görmek her ikisini de günden güne tüketmektedir.
Fakat bu tükenme aynı zamanda bir de güçlenmeye sebep olmaktadır. Hem tükenmekte hem de daha fazla bağlanmaktadır Sevda ile Aşık.
Derken birgün Aşık Sevdaya ''yeni evladımızın adı Hasret olsun'' der.
Sevda çok içerlenir bu duruma.
O anda yüreği inançla dolar. ''Hasretimize kavuşacağız'' diye cevap verir içinden.
Ve o yıl Hasret doğar, biter hasret...
Ama kaderde kavuşmak yazılmamış olmalı ki Hasret esir düşer yabancı ellere. Çünkü dünyanın en güzel, en değerli meyvesi olmuştur.
Eşi benzeri olmayan, eşsiz bir güzelliği vardır.
Onda en büyük aşklara meydan okuyacak bir aşk, en deli hasretlere son verecek bir hasret bulunmaktadır.
Kıymeti paha biçilememekte, değeri ölçülememektedir.
Hasret esir düştüğü günden sonra, günden güne erir...
Sevda ile Aşık Hasret için her yola koşar, her şeye göğüs gerer, direnir ve kavuşmak için çabalar.
Hasret hergün tirtir titremekte, yuvasına kavuşmayı beklemektedir. Bu sırada tüm karanlıklar Hasreti çepeçevre sarar.
Gözünde yaş, elinde umut, yıllarca beklediği Hasretine kavuşmayı bekleyen Sevda ile Aşık bilmemektedir: Hasret kavuşma ümidi ile hayata tutunabilmektedir.
Herkes perperişan hale düşmüş, Sevda ile Aşık herkese karşı savaş vermektedir.
Lakin çok yalnızdır bu aşk, kimsesi yoktur kendinden başka. Aşığın ayağı takılsa da bazen, Sevda el tutmaktadır aşkına.
Ve kimse bilmemektedir, en çok acıyı Hasret çekmektedir...
Hergün kavuşmayı beklemekte, hergün dualar etmektedir... Hasret ölümle savaş vermektedir.
Birgün nefesi kesilecek diye korku içinde, kan ter içinde, Aşığı hayal etmektedir.
Onun tek hayali, Aşığın gözyaşlarından can suyunu içmektir.
Ağışın kolları arasında, mutlu ve özgür olmayı, şefkatini hissetmeyi dilemektedir.
Neticede o bir evlattı.
Yanı, Aşığın ve Sevdanın yanıydı...
...
Aşık hâlâ güçlüklerle savaşıyor, Sevda ise çok bitkin.
Hasret ise bekliyor, ait olduğu şehre yağmurlar yağarken üşüyor, dalga seslerinde kayboluyor, sokaklardan çocuk sesleri duyar oluyor; bir şehir canlanıyor hep hayallerinde, her yanı Bordo Mavi, Sevdanın adı her yerde, Aşığın çığlığı ve bir de onu bekleyen yürekler görüyor...
Çok merak ediyor...
...
Rivayet olunur ki, bu büyük aşkın en kıymetli meyvesi nihayete ermeden ölüm gelmez, kavuşmak yoksa Hasret olmaz...
***
Sevda: Trabzonspor...
Aşık: Trabzonsporlu...
Hasret: ''7''
...
O benim için bir teneke değil, olmayacak da. Evet sembol diyebilirsiniz, ama teneke demeyin. Çok canım acıyor...
O bizim hasretimiz. Onu kurtarmak boynumuzun borcu.
Herkes kendine söz versin artık.
Hani birçoğunuzun teneke parçası dediği, siz öyle derken benim yüreğimi sızlatan kupa...
Yıllarca beklenen, kavuştum derken kaybedilen evlat.
***
Sevda ile Aşık karşılaşır tarihin bir noktasında. Aşk sarar onları delicesine.
Güzel bir aşktan güzel bir yuva doğar yıllar içinde. Yoksul bir çevrede kendi imkanıyla geçinen mutlu bir aile çıkar ortaya.
Öyle kuvvetli bir aşktır ki aralarındaki bağ, kopması imkansızdır. Güçlükler adeta onlar karşı koysun diye çıkmıştır önlerine.
Nihayetinde hayat onları hep zorla sınamaktadır. Lakin tüm güçlükleri de alt etmeyi başarmışlardır.
Sıkıca tutulan eller hiç kopmadığından demir yumruk olmuştur artık, tek bilekte.
Her aşkta olduğu gibi onlarda da bir meyve beklemektedir Aşık Sevdasından. Tutunmaya çalıştıkları hayat onlara bunu neredeyse imkansız kılmıştır.
Ama çok geçmeden vermiştir o meyveyi büyük aşk. Sonra bir daha, bir daha, bir daha, bir kez daha ve bir kere daha.
Yuva büyüdükçe aşk da büyümüştür, yıllar yılları kovalarken Aşık aç susuz kalır gibi meyve beklemeye başlamıştır.
Yıllardır aşkları hiç meyve vermemekte, Aşık sürekli gözyaşı dökmektedir.
Sevda yılların yorgunluğuna yenik düşmüş, direnmeye çalışmaktadır. Ama Aşığı üzgün görmek her ikisini de günden güne tüketmektedir.
Fakat bu tükenme aynı zamanda bir de güçlenmeye sebep olmaktadır. Hem tükenmekte hem de daha fazla bağlanmaktadır Sevda ile Aşık.
Derken birgün Aşık Sevdaya ''yeni evladımızın adı Hasret olsun'' der.
Sevda çok içerlenir bu duruma.
O anda yüreği inançla dolar. ''Hasretimize kavuşacağız'' diye cevap verir içinden.
Ve o yıl Hasret doğar, biter hasret...
Ama kaderde kavuşmak yazılmamış olmalı ki Hasret esir düşer yabancı ellere. Çünkü dünyanın en güzel, en değerli meyvesi olmuştur.
Eşi benzeri olmayan, eşsiz bir güzelliği vardır.
Onda en büyük aşklara meydan okuyacak bir aşk, en deli hasretlere son verecek bir hasret bulunmaktadır.
Kıymeti paha biçilememekte, değeri ölçülememektedir.
Hasret esir düştüğü günden sonra, günden güne erir...
Sevda ile Aşık Hasret için her yola koşar, her şeye göğüs gerer, direnir ve kavuşmak için çabalar.
Hasret hergün tirtir titremekte, yuvasına kavuşmayı beklemektedir. Bu sırada tüm karanlıklar Hasreti çepeçevre sarar.
Gözünde yaş, elinde umut, yıllarca beklediği Hasretine kavuşmayı bekleyen Sevda ile Aşık bilmemektedir: Hasret kavuşma ümidi ile hayata tutunabilmektedir.
Herkes perperişan hale düşmüş, Sevda ile Aşık herkese karşı savaş vermektedir.
Lakin çok yalnızdır bu aşk, kimsesi yoktur kendinden başka. Aşığın ayağı takılsa da bazen, Sevda el tutmaktadır aşkına.
Ve kimse bilmemektedir, en çok acıyı Hasret çekmektedir...
Hergün kavuşmayı beklemekte, hergün dualar etmektedir... Hasret ölümle savaş vermektedir.
Birgün nefesi kesilecek diye korku içinde, kan ter içinde, Aşığı hayal etmektedir.
Onun tek hayali, Aşığın gözyaşlarından can suyunu içmektir.
Ağışın kolları arasında, mutlu ve özgür olmayı, şefkatini hissetmeyi dilemektedir.
Neticede o bir evlattı.
Yanı, Aşığın ve Sevdanın yanıydı...
...
Aşık hâlâ güçlüklerle savaşıyor, Sevda ise çok bitkin.
Hasret ise bekliyor, ait olduğu şehre yağmurlar yağarken üşüyor, dalga seslerinde kayboluyor, sokaklardan çocuk sesleri duyar oluyor; bir şehir canlanıyor hep hayallerinde, her yanı Bordo Mavi, Sevdanın adı her yerde, Aşığın çığlığı ve bir de onu bekleyen yürekler görüyor...
Çok merak ediyor...
...
Rivayet olunur ki, bu büyük aşkın en kıymetli meyvesi nihayete ermeden ölüm gelmez, kavuşmak yoksa Hasret olmaz...
***
Sevda: Trabzonspor...
Aşık: Trabzonsporlu...
Hasret: ''7''
...
O benim için bir teneke değil, olmayacak da. Evet sembol diyebilirsiniz, ama teneke demeyin. Çok canım acıyor...
O bizim hasretimiz. Onu kurtarmak boynumuzun borcu.
Herkes kendine söz versin artık.