Berke6198
27.11.2012, 22:18
http://g1211.hizliresim.com/13/v/gbyjl.jpg (http://bit.ly/c25MCx)
SEN AFFET NİNECİĞİM
Uşaklar iyiydi önce ki maç, seninle omuz omuza sevinmiştik oysa önce ki galibiyetimizde. Hatta o sevinçe bütün yaylayı koşar adımla çıkmıştın. Ne kadar da iyi gidiyorduk kaç haftadır, sevinçten kara lastikleri bile çıkarmıştın artık ayağından. Çünkü stada gitmeye hazırlanıyorduk...
Yarın galibiyet görmeye gidecektik, sevinmeye... Hazırlandık süslendik, sardık atkımızı boynumuza, giydik bordomavi yeleğimizi döküldük yollara, Allah’ım bu ne ızdırap ? çek çek biter mi ?
Gerçi düz yollar sana nedir ki ? onlar bize sıkıntı. Sen bilirsin ki 20 sene öncede aynıydı. Yaylaların her metre karesini gezmişsindir neneciğim. Çıkılmadık yayla inilmedik köy bırakmamışsındır.
1-2 saat gideriz belkide yollarda, 7’den 70’e bu olsa gerek. İneriz stada. İlk şöyle bir durursun, Avni Aker’den esen rüzgar, aklına kim bilir kaç tane anın gelir. Buralarda yazılan tarihleri unutmak kolay değil ya ? Otururuz bir koltuğa beklemeye başlarız... Sen sabırla beklersin, arada bir dönüp “nerde bizim topçular” demeyide unutmazsın...
Sahaya çıkarlar sevincin gözlerinden okunur...
Maç başlar 1. Gol yenir. Bağırırsın, ama içten içe... sesini soluğunu çıkarmadan kızarsın. Ama heyecanlı ve ümitlisindir. Sonra 2. Ve 3. Goller. Beklersin beklersin, bizimkilerden tık yok.
Ve bir şey fark edersin:Cemil,Ali Kemal,Ali Yavuz,Necmi... Neredeler ? bunlar onlar değil... Bunlar bizim uşaklar değil...
Neden yapamadıklarını şimdi anlarsın bunlar onlar değil. Kalede ki Şenol ileride ki Ali Kemal, defansta ki Dozer Cemil değil... Sesini çıkarmassın, arada arkana dönüp baktıktan sonra ağır ağır merdivenleri çıkarsın. Affedersin belkide, ama o şaşkınlık...
İşte bu yüzden sen affet Neneciğim, bizim keratalar bir eşeklik yaptı...
SEN AFFET NİNECİĞİM
Uşaklar iyiydi önce ki maç, seninle omuz omuza sevinmiştik oysa önce ki galibiyetimizde. Hatta o sevinçe bütün yaylayı koşar adımla çıkmıştın. Ne kadar da iyi gidiyorduk kaç haftadır, sevinçten kara lastikleri bile çıkarmıştın artık ayağından. Çünkü stada gitmeye hazırlanıyorduk...
Yarın galibiyet görmeye gidecektik, sevinmeye... Hazırlandık süslendik, sardık atkımızı boynumuza, giydik bordomavi yeleğimizi döküldük yollara, Allah’ım bu ne ızdırap ? çek çek biter mi ?
Gerçi düz yollar sana nedir ki ? onlar bize sıkıntı. Sen bilirsin ki 20 sene öncede aynıydı. Yaylaların her metre karesini gezmişsindir neneciğim. Çıkılmadık yayla inilmedik köy bırakmamışsındır.
1-2 saat gideriz belkide yollarda, 7’den 70’e bu olsa gerek. İneriz stada. İlk şöyle bir durursun, Avni Aker’den esen rüzgar, aklına kim bilir kaç tane anın gelir. Buralarda yazılan tarihleri unutmak kolay değil ya ? Otururuz bir koltuğa beklemeye başlarız... Sen sabırla beklersin, arada bir dönüp “nerde bizim topçular” demeyide unutmazsın...
Sahaya çıkarlar sevincin gözlerinden okunur...
Maç başlar 1. Gol yenir. Bağırırsın, ama içten içe... sesini soluğunu çıkarmadan kızarsın. Ama heyecanlı ve ümitlisindir. Sonra 2. Ve 3. Goller. Beklersin beklersin, bizimkilerden tık yok.
Ve bir şey fark edersin:Cemil,Ali Kemal,Ali Yavuz,Necmi... Neredeler ? bunlar onlar değil... Bunlar bizim uşaklar değil...
Neden yapamadıklarını şimdi anlarsın bunlar onlar değil. Kalede ki Şenol ileride ki Ali Kemal, defansta ki Dozer Cemil değil... Sesini çıkarmassın, arada arkana dönüp baktıktan sonra ağır ağır merdivenleri çıkarsın. Affedersin belkide, ama o şaşkınlık...
İşte bu yüzden sen affet Neneciğim, bizim keratalar bir eşeklik yaptı...