<TABLE width="95%">
<T>
<TR>
<TD width="65%">
<DL>
<DT>ÇANAKKALE SEHITLERINE<O:P> </DT></DL>
Su Bogaz harbi nedir? Var mi ki dünyada esi?
En kesif ordularin yükleniyor dördü besi,
Tepeden yol bularak geçmek için Marmara'ya
Kaç donanmayla sarilmis ufacik bir karaya.
Ne hayâsizca tehassüd ki ufuklar kapali!
Nerde -gösterdigi vahsetle- "Bu bir Avrupali!"
Dedirir: Yirtici, his yoksulu, sirtlan kümesi,
Varsa gelmis, açilip mahbesi, yâhud kafesi!
Eski Dünya, Yeni Dünya, bütün akvâm-i beser,
Kayniyor kum gibi... Mahser mi, hakikat mahser.
Yedi iklimi cihânin duruyor karsisinda,
Ostralya'yla beraber bakiyorsun: Kanada!
Çehreler baska, lisanlar, deriler rengârenk;
Sâde bir hâdise var ortada: Vahsetler denk.
Kimi Hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ...
Hani, tâ'ûna da zuldür bu rezil istilâ!
Ah, o yirminci asir yok mu, o mahhlûk-i asil,
Ne kadar gözdesi mevcud ise, hakkiyle sefil,
Kustu Mehmetçigin aylarca durup karsisina;
Döktü karnindaki esrâri hayâsizcasina.
Maske yirtilmasa hâlâ bize âfetti o yüz...
Medeniyyet denilen kahbe, hakikat, yüzsüz.
Sonra mel'undaki tahribe müvekkel esbâb,
Öyle müdhis ki: Eder her biri bir mülkü harâb.
Öteden sâikalar parçaliyor âfâki;
Beriden zelzeleler kaldiriyor a'mâki;
Bomba simsekleri beyninden inip her siperin;
Sönüyor gögsünün üstünde o arslan neferin.
Yerin altinda cehennem gibi binlerce lâgam,
Atilan her lâgamin yaktigi yüzlerce adam.
Ölüm indirmede gökler, ölü püskürmede yer
O ne müdhis tipidir: Savrulur enkâz-i beser...
Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el ayak,
Bosanir sirtlara, vâdilere, sagnak sagnak.
Saçiyor zirha bürünmüs de o nâmerd eller,
Yildirim yaylimi tûfanlar, alevden seller.
Veriyor yangini, durmus da açik sinelere,
Sürü halinde gezerken sayisiz tayyâre.
Top tüfekten daha sik, gülle yagan mermiler...
Kahraman orduyu seyret ki bu tehdide güler!
Ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmindan;
Alinir kal'a mi gögsündeki kat kat iman?
Hangi kuvvet onu, hâsâ, edecek kahrina râm?
Çünkü te'sis-i Ilâhî o metin istihkâm.
Sarilir, indirilir mevki'-i müstahkemler,
Beserin azmini tevkif edemez sun'-i beser;
Bu gögüslerse Hudâ'nin ebedî serhaddi;
"O benim sun'-i bedi'im, onu çignetme" dedi.
Âsim'in nesli... diyordum ya... nesilmis gerçek:
Iste çignetmedi nâmusunu, çignetmeyecek.
Sûhedâ gövdesi, bir baksana, daglar, taslar...
O, rükû olmasa, dünyâda egilmez baslar...
Vurulmus tertemiz alnindan, uzanmis yatiyor,
Bir hilâl ugruna, yâ Rab, ne günesler batiyor!
Ey, bu topraklar için topraga düsmüs, asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alni deger.
Ne büyüksün ki kanin kurtariyor Tevhid'i...
Bedr'in arslanlari ancak, bu kadar sanli idi.
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsin?
"Gömelim gel seni tarihe" desem, sigmazsin.
Herc ü merc ettigin edvâra da yetmez o kitâb...
Seni ancak ebediyyetler eder istiâb.
"Bu, tasindir" diyerek Kâ'be'yi diksem basina;
Ruhumun vahyini duysam da geçirsem tasina;
Sonra gök kubbeyi alsam da ridâ namiyle,
Kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmiyle;
Mor bulutlarla açik türbene çatsam da tavan,
Yedi kandilli Süreyyâ'yi uzatsam oradan;
Sen bu âvizenin altinda, bürünmüs kanina;
Uzanirken, gece mehtâbi getirsem yanina,
Türbedârin gibi tâ fecre kadar bekletsem;
Gündüzün fecr ile âvizeni lebriz etsem;
Tüllenen magribi, aksamlari sarsam yarana...
Yine bir sey yapabildim diyemem hatirana.
Sen ki, son ehl-i salibin kirarak salvetini,
Sarkin en sevgili sultâni Salâhaddin'i,
Kiliç Arslan gibi iclâline ettin hayran...
Sen ki, Islâm'i kusatmis, boguyorken hüsran,
O demir çenberi gögsünde kirip parçaladin;
Sen ki, ruhunla beraber gezer ecrâmi adin;
Sen ki, a'sâra gömülsen tasacaksin... Heyhât!
Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât...
Ey sehid oglu sehid, isteme benden makber,
Sana âgusunu açmis duruyor Peygamber.
<DL>
<DD>
Mehmet Akif Ersoy</DD></DL></TD></TR></T></TABLE></O:P>Ruhlari sâd,mekanlari cennet olsun...